Το επόμενο ταξίδι σου

ξεκίνησε,

Θαρρείς με τους καλύτερους οιωνούς,

ή μήπως όχι…

Άνθρωποι στοιβαγμένοι σε μια αποβάθρα,

ανήσυχη η όψη τους,

και η θάλασσα ανταριασμένη.

Άλλοι θα πουν αντίο με θάρρος,

άλλοι, διστακτικοί, θα μείνουν πίσω.

Κάποιοι θα κλαιν από χαρά,

κάποιοι από λύπη για τον αποχωρισμό,

κι η γεύση όλων αλμυρή…

Δάκρυα ίσως,

ίσως κυματισμοί…

Παρεκκλίναν οι δρόμοι τους ή είναι αποφασισμένοι;


Κι εσύ εκεί, κάπου στη μέση,

πιο μικρός από ποτέ, μα σε έξαψη μεγάλη!

Ποιος ξέρει αλήθεια και ποιος θα τολμήσει 

να αντισταθεί, σ’αυτό που η μοίρα όρισε

ως το ταξίδι το επόμενο,

λίγο πριν να χαράξει 

κι ανοίξει χωρίς φόβο τα πανιά του;

-Οι άνθρωποι και όχι τα καράβια έχουν πανιά-


Και αν ακόμα έχεις όνειρα παιδί μου,

είτε σπασμένα, είτε καμωμένα γερά, 

-Από νύχτες απάνεμες και λόγια τρυφερά-

Κυνήγησέ το το επόμενο ταξίδι!

Μη φοβηθείς τη θάλασσα,

ούτε αυτή την αποβάθρα, 

που μοιάζει λάθος δρόμος να ‘ναι…

Μα πίστεψέ με, είναι μόνο η αρχή,

το σκαλοπάτι, που θα σε οδηγήσει

στη ζωή!