Όποιος από εσάς ακούει το στίχο “Πάρε το Μετρό για Πειραιά” και δεν σκέφτεται καλοκαιράκι ή δεν φαντάζεται τον εαυτό του στην πράσινη γραμμή, να αντικρύζει τον ήλιο ανφας και το αγέρι να του παίρνει τα μαλλιά, να αποχωρήσει οικειοθελώς! Γιατί η “Κρουαζιέρα” του Βαγγέλη Γερμανού, είναι ένα από τα τραγούδια που πετυχαίνουν σε τρεισήμισι λεπτά να σε κάνουν το γύρο των νησιών και οριακά σου βάζουν το σλίπινγκ μπακ στην πλάτη και το καρπούζι στο ταπεράκι.

Στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, πριν από 12 χρόνια, ο Βαγγέλης Γερμανός εξομολογείται για την Κρουαζιέρα:

“Όταν ήμουνα δεκαεφτάρης, η νεολαία το γλένταγε τα καλοκαίρια στα νησάκια, ακριβώς όπως σήμερα. Βέβαια, όλα ήταν λιγότερα, ο κόσμος, τα φράγκα, τα σπίτια, τ΄ αμάξια και γι΄ αυτό ανθρωπινότερα. Στη Μύκονο, τότε, τα μπαράκια ήταν τα εξής τέσσερα: «Ρεμέτζο», «Εννιά μούσες», «Windmill» και «Θαλάμη». Την «Κρουαζιέρα» την έγραψα σε μορφή πρόσκλησης για να καταφέρω μια φιλεναδίτσα απ΄ το φροντιστήριο να φύγουμε διακοπές. Πειραιώτης ων, εξ ου και το στιχάκι «πάρε το μετρό για Πειραιά», την έψησα. Περάσαμε φίνα. Σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι. Κάποια στιγμή, οι δρόμοι μας χωρίσανε. Έχω να μάθω νέα της από τότε. Όμως τη θυμάμαι κάθε φορά που τραγουδάω την «Κρουαζιέρα».”

Σ’ αυτό το σημείο, να καταθέσω ότι, προσωπικά πάντα είχα απορία για την ιστορία του τραγουδιού, καθώς στους στίχους άκουγα ότι οι δυο τους θα γίνονταν στον έρωτά τους story. Τελικά οι άνθρωποι έγιναν “μαστόροι στον έρωτα” και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα.

Στίχοι:

Tο πλοίο θα σαλπάρει το βραδάκι
Πάρε το μετρό για Πειραιά
Μέσα στο γλυκό καλοκαιράκι
να πάμε κρουαζιέρα στα νησιά

Στο κύμα θ’ αρμενίζει το βαπόρι
τ’ αγέρι θα μάς παίρνει τα μαλλιά
Θα γίνουμε στον έρωτα μαστόροι
κι οι σκέψεις θα πετάξουν σαν πουλιά

Α, α, κρουαζιέρα θα σε πάω
A, α, γιατί σε νοιάζομαι και σ’ αγαπάω
A, α, Mύκονο και Σαντορίνη
A, α, σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι

Άσε τον παλιόκοσμο να σκούζει
σε πλαζ, εστιατόρια, πανσιόν
Εμείς με σλίπιγκ μπαγκ και με καρπούζι
θα κάνουμε το γύρο τον νησιών

Γυμνοί θα κολυμπάμε στ’ ακρογιάλια
Τον ήλιο θ’ αντικρίζουμε ανφάς
Θα σ’ έχω σαν κινέζικη βεντάλια
και στο γραφείο δε θα ξαναπάς

Πηγή: https://www.tanea.gr/2010/12/11/lifearts/culture/ta-tragoydia-exoyn-ti-diki-toys-istoria/