Η συζήτηση για ζητήματα περί body shaming φαίνεται να επανέρχεται ολοένα και συχνότερα τον τελευταίο καιρό και μάλιστα σε μια εποχή που προσπαθούμε ακόμα με νύχια και με δόντια να εξασφαλίσουμε τα βασικά δικαιώματα περί αποδοχής και διαφορετικότητας. Και το body shaming δεν αφορά πλέον μόνο τα κιλά, αλλά όπως μάθαμε και πολύ πρόσφατα τις τρίχες του ανθρώπινου σώματος, τις πανάδες, τα σπυράκια, την κυτταρίτιδα, το ποιος θα φορά ή όχι makeup αλλά και τα ίδια τα ρούχα μας. Γιατί εν έτει 2021 ακόμα επιμένουμε να διαχωρίζουμε τα πράγματα σε αγορίστικα ή κοριτσίστικα, να φοβόμαστε τι θα πει ο κόσμος και να θεωρούμε ντροπή πράγματα που πολύ φυσικά έχουμε στο σώμα μας. Ή που πολύ φυσικά επιλέγουμε να έχουμε στο σώμα μας. Δεν είναι  λίγο οξύμωρο;

Τα πρότυπα ομορφιάς αποτελούν από μόνα τους ένα ζήτημα αρκετά καταπιεστικό τόσο για τους άνδρες όσο και για τις γυναίκες (ιδίως για τις γυναίκες) ανά τα χρόνια. Χίλια πρέπει και χίλια μη, κανόνες από εδώ και από εκεί, “τώρα αυτός ο σωματότυπος είναι στη μόδα και αν σ’ αρέσει, αλλά σε λίγο θα είναι και πάλι ο άλλος”. Χιλιάδες χρόνια που γυναίκες και άντρες υπηρετούσαν πιστά τους ρόλους και τους κανόνες τους. Μέχρι που τις τελευταίες δεκαετίες τα πράγματα έδειξαν να χαλαρώνουν λίγο, η μόδα έγινε παιχνίδι, τα όρια έγιναν ρευστά, γυναίκες και άνδρες άρχισαν να δοκιμάζουν ο ένας τα ρούχα του άλλου, τις συνήθειες.

Γυναίκες-είδωλα βγήκαν και υποστήριξαν δημόσια τις αξύριστες μασχάλες τους από την Σοφία Λόρεν, στην Μαντόνα, στην Τζούλια Ρόμπερτς που εμφανίστηκε στο κόκκινο χαλί μέχρι και όλα εκείνα τα σύγχρονα και διάσημα μοντέλα στο Instagram του τώρα. Γυναίκες βγήκαν και έδειξαν χωρίς ντροπή την κυτταρίτιδα, την τριχοφυΐα, τις πανάδες, την ακμή τους, το δέρμα και το σώμα τους χωρίς φίλτρα και πριν ή μετά. Με κινήματα να δημιουργούνται σε όλον τον κόσμο για να “κανονικοποιηθούν” τα περιττά κιλά, οι ραγάδες, η χαλάρωση και όλα τα παραπάνω θεωρούμενα ελαττώματα. Αντίστοιχα, άνδρες με femme ντύσιμο, ξυρισμένο σώμα και -θου κύριε- μακιγιάζ φαίνεται να σκαρφαλώνουν στην κορυφή των μουσικών σκηνών και του θεάματος καταρρίπτοντας ένα προς ένα τα στερεότυπα στο διάβα τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να τα τσαλαπατούν με τα ψηλοτάκουνά τους, όπως έκανε με χάρη και θράσος ο Νταμιάνο στη Eurovision, μόλις πριν λίγο καιρό.

Όλα όσα ειπώθηκαν σε εκείνο το σχολιαστικό βίντεο της πολιτικού, τα αρνητικά σχόλια και τα memes που επιμένουν να σχολιάζουν την εμφάνιση γνωστών και άγνωστων ανθρώπων μας δείχνουν πως το πρόβλημα συνεχίζει να είναι εκεί και πως ο δρόμος προς την αποδοχή είναι ακόμα μακρύς και δύσκολος. Και θέλει τεράστια προσπάθεια για να αποτινάξουμε από επάνω μας όλα εκείνα τα τοξικά στερεότυπα που μας θέλουν σε μια μόνιμη διάσταση με το ίδιο μας το σώμα. Η γυναίκα δεν οφείλει να ξυρίζεται επειδή θεωρεί ότι οι τρίχες της είναι αηδιαστικές και απωθητικές. Η γυναίκα οφείλει να επεμβαίνει στο σώμα της μόνο και μόνο στο βαθμό που η ίδια το θέλει. Ο αληθινός κόσμος, άλλωστε, έχει μεγαλύτερα προβλήματα από ένα μάτσο τρίχες. Ή από άνδρες που φοράνε “γυναικεία” ρούχα.

Ο κόσμος σιγά-σιγά αλλάζει και τα πρότυπα καταρρίπτονται και αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε από όλο αυτό. Και οι «μειοψηφίες», τελικά, είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αντιστέκονται στην αλλαγή και την πρόοδο. Οι αξύριστες μασχάλες πέρα από κίνημα, έγιναν επιλογή! Και κατάφεραν να δείξουν ότι ο καθένας έχει την επιλογή και το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, να φοράει ό,τι θέλει, να είναι όπως ακριβώς θέλει. Το σώμα δεν έρχεται με οδηγίες, κανόνες και νόμους. Έρχεται με αγάπη και απεριόριστη ελευθερία.

Δέσποινα Γεώργα.