Παιδί μου,

κάθε  πρωί που φεύγεις 

σ’ αποχαιρετώ μ´ ένα χαμόγελο… 

ξέρω πως θα επιστρέψεις σε μένα, 

μα δεν θα είσαι πια ο ίδιος…

Ίσως πιο φωτεινός, 

από κάποιο ατίθασο αστέρι που κυνήγησες, 

Ίσως και λίγο συννεφιασμένος 

από ένα σκοτεινό, θυμωμένο ουρανό. 

Θα έχεις ανακατωμένα μαλλιά 

από ένα παιχνιδιάρικο  αγέρι 

που βρέθηκε στο δρόμο σου,

ή μια αχτίδα φωτός στα μάτια,

που σου χάρισε απλόχερα ένας φίλος. 

Μπορεί τα φτερά σου να χρειάζονται 

ένα μικρό μπάλωμα 

ή μια πληγή στο στήθος να αποζητά

ένα χάδι τρυφερό…

Και το βράδυ, πριν κοιμηθείς, 

θα έχεις μια όμορφη ιστορία 

να μου αφηγηθείς…

Μα σίγουρα, δεν θα είσαι πια ο ίδιος.


Κάθε πρωί που φεύγεις 

σ αποχαιρετώ, με την ελπίδα,

πως όταν πίσω πια θα επιστρέψεις, 

λίγο πιο θαρραλέος,

λίγο πιο μεγάλος,

λίγο πιο λαμπερός,

θα παρατηρήσεις

πόσο το ίδιο κι απαράλλαχτα,

μονότονα, 

μες την πολύχρωμη νεότητά σου

αλλά ολοκληρωτικά, 

σ’ αγαπώ…