Διαβάστε τα ποιήματα του Ποιητικού Διαγωνισμού U WRITE 2, στην κατηγορία “Διαγωνισμοί”.

Λευκές γλαδιόλες – Στέλλα Δαναβασίλη


Ο ιστός της απλώνεται χρόνια τώρα
απ’ άκρη σ’ άκρη στο δωμάτιο.
Την παρατηρώ εδώ και μήνες να ξερνάει
από τα σωθικά της μία κολλώδη ουσία
πλέκοντας με μαεστρία τις σκέψεις μου.
Δεν ξέρω αν ασχολείται σοβαρά μαζί μου
ή με περιγελά.

Άλλοτε τα οχτώ μικροσκοπικά της πόδια
κινούνται γρήγορα
πάνω στις δικτυακές της παγίδες
κάνοντας διάφορους σχηματισμούς
με τις ίνες της κι άλλοτε αργά.
Οι κλωστές του χρόνου στο ταβάνι
γκρίζες, σκούρες καφέ και μαύρες.

Πού και πού το μάτι μου πέφτει
σε μια κίτρινη, μια μωβ και μια άσπρη.

Κίτρινη μνήμη τότε που κρέμασα
τα εφηβικά μου όνειρα στη στέγη
χτίζοντάς τα με τα πιο ανθεκτικά υλικά
από φόβο μη γκρεμιστούν.
Μωβ, η γλυκόπικρη αίσθηση
που σου αφήνει πάντα
η φωτογραφία του κομοδίνου.
Και άσπρη.
Ακούω γέλια μικρών παιδιών και ουρλιαχτά.
Μακρόσυρτα ουρλιαχτά
σαν τα σημάδια από τα φρένα της λιμουζίνας

στη γρήγορη λεωφόρο.
Κι ύστερα παύση.

Η φωνή της μητέρας μου.
Με καλεί για φαγητό στο οικογενειακό τραπέζι.
Εκείνη με κοιτά κατάματα
συνεχίζοντας σιωπηλή κι ακάματη να υφαίνει.

Σταυρώνω τα χέρια μου,
βυθίζομαι στο σιδερένιο κρεβάτι μου
κι αναζητώ τα δάχτυλα των ποδιών μου.
Κοιτώ αριστερά δεξιά μέχρι ψηλά στο κεφάλι.
Μάταια. Δεν είναι πουθενά.
Το μόνο που βλέπω γύρω μου
είναι οι περσινές λευκές γλαδιόλες.

Βιβλίο δίχως σελίδες…! – Ταμάρα Πετκόσκι


Είμαι ένα βιβλίο…
Ένα βιβλίο που, πολλοί προσπάθησαν να διαβάσουν,
μα κανείς ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στην τελευταία μου σελίδα…
Κάποιοι πάνω στην προσπάθεια τους να με διαβάσουν
έκλαψαν πάνω στις σελίδες μου…
Άλλοι πάλι θύμωσαν για αυτά που ήταν γραμμένα επάνω μου…
Άλλοι ξεφύλλιζαν τις σελίδες μου δίχως να ενδιαφέρονται για το τι έχω
γραμμένο μέσα μου, απλά ξεφύλλιζαν…
Κάποιοι άλλοι τσαλάκωσαν τις σελίδες μου επειδή όσα είχα γραμμένα
μέσα μου δεν μπορούσε να τα χωρέσει ο νους τους…
Άλλοι διάβαζαν τον τίτλο μου και δεν ήθελαν καν να μπούνε στον κόπο
να με διαβάσουν, έστω την περίληψη μου…
Και άλλοι πάλι, μου έσκισαν τις σελίδες, με διέλυσαν…
Γιατί είμαι ένα βιβλίο με ιστορία μπερδεμένη,
ένα σταυροδρόμι που όποια κατεύθυνση κι’ αν πάρεις
δεν θα φτάσεις ποτέ στο τέλος του δρόμου, γιατί πάντα κάτι θα σε
εμποδίζει…
Είμαι ένα βιβλίο, βιβλίο με καρδιά γεμάτη μπερδεμένα συναισθήματα…

Όταν το χιόνι μάτωσε – Αργυρώ Μπρατσιώτη

Αγνάντευε τη θάλασσα, κοίταζε και θυμόταν
τα χρόνια που τα ξωτικά κρύβονταν μες στο δάσος.
Ζούσανε μες στα δέντρα του, κρυφά από τους ανθρώπους
και έβγαιναν για να τα δουν μονάχα τα παιδιά τους.
Αυτά μόνο τον έβλεπαν των ξωτικών τον κόσμο.
Μα ύστερα μεγάλωναν, ξεχνούσαν ό,τι είδαν.

Άκουσε πίσω του φτερά. Όχι, δεν ήταν μόνος.
Ο εγγονός του πέταξε και κάθισε κοντά του.
Παλιά πετούσανε μαζί στα σύννεφα επάνω.
Τώρα όμως ήταν δύσκολο, μικρά ήταν τα ταξίδια.
Τα κουρασμένα του φτερά δεν ήταν όπως πρώτα.
Τώρα είχε τα εγγόνια του· τους έλεγε ιστορίες
για τον καιρό που ζούσανε χωρίς φτερά στις πλάτες.
Παίζαν κοντά στη θάλασσα, τρέχανε μες στο δάσος.

Ώσπου μια μέρα βρήκανε ένα κόκκινο πετράδι
από αυτά τα λαμπερά του κόσμου των ανθρώπων,
που θύμιζε τριαντάφυλλο, που έμοιαζε με αίμα.
Άλλοι το ήθελαν πολύ και είπαν να το κρατήσουν,
μα τα παλιά τα ξωτικά δεν το’θελαν κοντά τους.
Γνώμη κανείς δεν άλλαζε. Τι έπρεπε να γίνει;
Ύψωσε τείχος παγερό ο μάγος τους, ο Ελάιντορ.
Δε θα άφηνε να μοιάσουνε στους τρόπους των ανθρώπων.
Έδωσε στους μισούς φτερά και στο βουνό πετάξαν.

Οι άλλοι έμειναν εκεί, μαζί με το πετράδι.

Περίμενε ο εγγονός να ακούσει για τη μέρα
όπου το χιόνι μάτωσε και έλιωσε το τείχος.
Τότε ο παππούς του πέταξε προς τη γιαγιά Φιντέλμα
και τα φτερά του μπλέχτηκαν μες στα κλαδιά των δέντρων.
Τότε έσταξε το αίμα του και έλιωσε τον πάγο
και οι δυο φυλές των ξωτικών ενώθηκαν και πάλι.

-Θα φύγω, είπε στον μικρό, ώρα να πάω κοντά της.
Ήταν πολλά τα χρόνια μου χωρίς την αγκαλιά της.
Σαν χάθηκε, πλησίασα τον μάγο, τον Ελάιντορ.
«Την άφησες χωρίς φτερά», του είπα θυμωμένος.
Το όχι του με πίκρανε, μα άδικο δεν είχε.
«Δε νοιάστηκε να’χει ποτέ φτερά στους δυο της ώμους.
Πετάξατε όμως αγκαλιά στων αστεριών τους δρόμους».
Βρες την Κορντέλια, μικρέ, και τάξε της τα αστέρια.
Ούτε εκείνη έχει φτερά, μα αν έρθει μαζί σου,
μην αισθανθείς πως πρόδωσες τη φτερωτή φυλή σου.

Μούσα – Εμμανουέλα Χειρακάκη


Τριγυρνάς
σε δαντελωτές ακτές
με χρυσές κορδέλες στα πόδια,
άνεμο στα μαλλιά,
ένα κοχύλι στο χέρι
τσιγάρο στα χλωμά χείλια σου.
Είσαι η ηλεκτρική λάμψη του ήλιου
πάνω στα βρεγμένα βλέφαρα
η αμμουδιά ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών
η άκρη της ανάσας στον πιο δυνατό λυγμό.

Είσαι γύρω μου

κάθεσαι στις άκρες των δαχτύλων μου
στις κόγχες των ματιών
Φύλακας με μάτια δεμένα
ψηλαφιστά να με αναζητάς.
Μιλάς σε αυτούς που δεν φτάνω πια.
Τραγουδάς πάνω από το κύμα
φέρνεις το κοχύλι στο αυτί
από μέσα φωνάζουν οι δραπέτες του Άδη
-ο βαρκάρης με τα σαπισμένα κουπιά
που γυρεύει αγκυροβόλι στο κορμί σου.
Τα πουλιά της σιωπής
σου τραβούν το άσπρο σου ρούχο
να μεθύσουν από την αλμύρα του
να σε φιλήσουν ξανά πάνω
από την κόκκινη θάλασσα.
Σημαίνεις την καμπάνα
στην άκρη του ορίζοντα
ώσπου να σχιστεί ο ουρανός
να γεμίσει η θάλασσα αστέρια.
Με φιλάς στα μάτια
στο τέλος κάθε μέρας
και εγώ σε κλείνω
στο μικρό κουτί
με τα χαραγμένα αρχικά

Ο ήλιος έδυσε – Βασιλική Βήχα

Ο ήλιος έδυσε, το τρένο έφυγε

 κι εγώ ακόμα περιμένω στο σταθμό μήπως φανείς

το κρύο τσάκισε τα λόγια της στιγμής

κι εγώ κοιτάζω ώρα τα βαγόνια της γραμμής

Αναρωτιέμαι τι θέλω πιο πολύ

να περιμένω να έρθεις σε μια διαδρομή

ή να ήμουν στο τρένο που έρχεται εκεί

να ταξιδεύουμε μαζί μια ζωή;

Η ώρα έχει περάσει πολύ

κι έχω ξεμείνει στην αναμονή

νιώθω ένα χέρι να μ’ αγγίζει δειλά

και να με ξυπνάει ξαφνικά

“Ο σταθμός κλείνει σε 5 λεπτά”

Φεύγω με το κεφάλι σκυφτά

αύριο πάλι θα έρθω ξανά

μήπως σε δω αυτή τη φορά

και κάνω όνειρα αληθινά

Ο πρίγκιπας της παρακμής – Μαριλού Σταμούλου


Μουτζουρώνεις τα θέλω,
υπηρέτης των πρέπει,
βαράς προσοχή.
Συναισθηματικά αδαής,
αφοπλιστικά αναιδής,
απολαβών αποστροφής.
Εκ φύσεως εγωπαθής,
αερολογιών πρεσβευτής,
κοινωνικά επιβλαβής και
ηθικά αμφιρρεπής.
Ενοχικά ειλικρινής,
εκ παραδρομής βερμπαλιστής ,
κλίσης παντοτινά προστακτικής.
Λάτρης μιας ξεπεσμένης εποχής,
Τραβάς κουπί και αδημονείς
την άφιξη μιας σωτηρίας, ολιστικής…

Δίδυμη αδερφή – Ανώνυμο

Δεν ήξερα πως είχες μια δίδυμη αδερφή.
Την είδα τυχαία
ένα βράδυ στο δωμάτιό σου.
Φοράτε τα ίδια ρούχα.
Τη μια στιγμή μοιάζετε και την επόμενη όχι.
Δεν της μιλάς ποτέ,
δεν τη φωνάζεις με τ’ όνομά της.
Μόνο την παρατηρείς αμέτοχος
σε μια γωνιά,
ενώ εκείνη στριφογυρίζει ζωηρά στο δωμάτιο.
Μιλάει και γελάει δυνατά.
Τη φροντίζεις.
Παίρνεις πινέλα και της ζωγραφίζεις τα χέρια
αμίλητος.
Εκείνη κάθεται κι απολαμβάνει την προσοχή σου.
Μοιάζεις να βασανίζεσαι
κι ωστόσο να απορροφάσαι από την παρουσία της…
Στωικά απλώνεις τα χρώματα,
με φροντίδα.
Πόσο κουρασμένος μοιάζεις…
Έπειτα σηκώνεται κι ετοιμάζεται.
Θα βγει με τους φίλους της.
Κοιτιέται στον καθρέφτη.
Τι παράξενο, ακαθόριστο πλάσμα…
Πριν λίγο είχε μαλλιά σκούρα και πρόσωπο νεανικό.
Τώρα το κεφάλι της είναι γκρίζο και μοιάζει γριά.
Κι όμως, το είδωλό της μοιάζει πιο νέο,
στον καθρέφτη βλέπω ξεκάθαρα μια έφηβη.
Φεύγει.
Μένουμε μόνοι…
«Τώρα με καταλαβαίνεις λίγο καλύτερα»
μου λες και πας να πλυθείς.
Της στρώνω το κρεβάτι.
Με τρομάζει η αδερφή σου,
αλλά είναι κομμάτι δικό σου
και γι’ αυτό την αγαπώ.

Οι πολεμίστρες – Κυριακή Κεφαλά

Σε πολεμίστρες μάχονταν
κανόνια δίχως βόλια
σε θερμοπύλες πέτρινες
και σε καυτά αλώνια

Ιππότες γλάροι έρχονταν
να σε καλημερίσουν
το ανέμελό τους πέταγμα
να σου το τραγουδήσουν

Ερείπια οι σκέψεις σου
μάρμαρο το κορμί σου
κι έψαχνες μέσα στις σκιές
να στήσεις την ψυχή σου

Να μην τη βρούν οι άνεμοι
και τα κακά μελτέμια
και των κυμάτων οι κραυγές
στου μόλου την αρένα

Ο ήλιος καίει το βλέμμα σου
νερό η άμυνά σου
και παρατηρητήριο είναι
τα όνειρά σου

Γαλάζιες ανεμότρατες
προστάζουν να περάσεις
και να διαβείς τα όνειρα
προτού τα προσπεράσεις

Στις θάλασσες που κατοικούν
σε προσκαλούν να φτάσεις
και με πυξίδα την καρδιά
τη ρότα σου μη χάσεις.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ!

–Το i Travel Poetry διοργανώνει τον τον Δεύτερο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πεζογραφίας με αιτήσεις έως 15/6.

Βρείτε τον εδώ

-Όλοι οι συμμετέχοντες των διαγωνισμών μας επωφελούνται με έκπτωση 20% σε όλα τα υπάρχοντα, αλλά και μελλοντικά σεμινάρια της Master ART, στα οποία θα βρείτε webinars συγγραφής και όχι μόνο!
Δείτε τα σεμινάρια εδώ, εαν σας ενδιαφέρει η προσφορά επικοινωνήστε μαζί μας.