Τη Γεωργία Πεχυνάκη τη γνώρισα το τελευταίο διάστημα διαμονής της στη Σάμο, μέσα από live εμφανίσεις που έκανε με το συγκρότημά της, τους Funky Bada. Αμέσως ξεχώρισα τη μοναδική χροιά της φωνής της και τη φρέσκια της παρουσία πάνω στη σκηνή. Γεννημένη στο Ηράκλειο Κρήτης, μας αποκαλύπτει την αγάπη της για τη μουσική από τα παιδικά της χρόνια και μας μιλά για τις αλήθειες που θέλει να εκφράσει μέσα από τα τραγούδια της, την ελευθερία που νιώθει πάνω στη σκηνή να αφήνεται και να είναι ο εαυτός της. «Θα με χαρακτήριζα κατ’ επιλογή αφελή», θα τολμήσει να πει, «σαν τις αφέλειες των μαλλιών μου» και μέσα σ’ αυτή τη φράση θα τα περικλύσει όλη την ευαισθησία και τη μοναδικότητα που τη χαρακτηρίζει. Το ταξιδιάρικο και δυναμικό της ηχόχρωμα μπορεί κανείς να απολαύσει σήμερα μέσα από μια σειρά διασκευών, που έχει αναρτήσει στο youtube, ενώ η δισκογραφία είναι ο επόμενός της στόχος.  

Από πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να σιγοψιθυρίζεις μουσικές και τραγούδια;

Από τα μικρά μου χρόνια συνέβαινε αυτό. Ιδιαίτερα θυμάμαι να μουρμουράω μαζί με τη γιαγιά μου όταν με νανούριζε και λίγο πιο μετά στο δημοτικό, τραγουδούσα με τους δικούς μου αλλά και τον αδερφό μου, μιας και είναι φίλοι της μουσικής. Αργότερα, με την εφηβεία ήρθαν και ξενόγλωσσα ακούσματα να συμπληρώσουν μέρος της ταυτότητάς μου.

Η οικογένειά σου έχει κάποια σχέση με τη μουσική;

Οι δικοί μου αγαπούν πάρα πολύ τη μουσική. Ο μπαμπάς μου για πολλά χρόνια ήταν ενεργός στην κρητική παραδοσιακή μουσική· έπαιζε χρόνια. Η μαμά μου έχει φοβερή φωνή, αν και δεν την έχει βγάλει προς τα έξω.

Πότε μπαίνει πιο ενεργά η μουσική στη ζωή σου;

Είχα την τύχη στην πρώτη δημοτικού να ξεκινήσω αρμόνιο σε ένα υπέροχο ωδείο, τη «Μουσική Άποψη». Δεν τα πήγα πάρα πολύ καλά με το αρμόνιο· μάλλον δεν μου ταίριαζε πολύ.  Στη Δ’ τάξη του δημοτικού θυμάμαι να ζητάω έντονα να μάθω ηλεκτρική κιθάρα. Τελικά, οι δικοί μου με έγγραψαν κλασική κιθάρα και έτσι ξεκίνησα. Στο Ωδείο που πήγαινα, παρά την τάση του σολίστ που συναντάμε στα κλασικά όργανα, υπήρχε ομαδική διάθεση, κάτι που λάτρεψα από τη πρώτη στιγμή. Στη συνέχεια, φοίτησα σε μουσικό σχολείο, άρχισα να συμμετέχω σε μπάντες. Με τους φίλους μου φτιάξαμε μια μπάντα με πιο ροκ διάθεση και κάναμε εκτός σχολείου τα πρώτα μας live.

Πώς βρίσκεσαι στη Σάμο;

Στη Σάμο βρίσκομαι για σπουδές στο Πανεπιστήμιο Θετικών Επιστημών και συγκεκριμένα στη στατιστική. Εκεί, αρχίζω να κάνω γνωριμίες, να κάνω κάποια live, μέχρι που γνωρίζω δύο εξαιρετικούς μουσικούς και συνεργάτες, τον Αποστόλη Βελισκάκη και τον Πέτρο Κεδρά και μαζί δημιουργούμε τους Funky Bada.

Funky Bada: Γεωργία Πεχυνάκη: φωνή/ κιθάρα, Πέτρος Κεδράς: κιθάρες/ φωνή, Αποστόλης Βελισκάκης: κρουστά, Shone: πνευστά

Πώς θα παρουσίαζες τον εαυτό σου σε κάποιον που δεν σε ξέρει;

Θα έλεγα πως είμαι αρκετά αισιόδοξη εκ φύσεως, μου αρέσουν πολύ οι ομάδες, τα πάω καλά με τα σύνολα, εμπιστεύομαι πολύ και πλέον προστατεύομαι παράλληλα. Τέλος, είμαι κατ’ επιλογήν αφελής σαν τις αφέλειές μου (Κάπως έπρεπε να ισορροπήσω τις ώριμες αποφάσεις μου Ευαγγελία! Χαχα).  

Φέτος πώς ήταν τα πράγματα για σένα; Είδαμε μουσικούς να μένουν άνεργοι, κάποιοι βρήκαν πρόσκαιρες εναλλακτικές. Εσύ πώς διαχειρίστηκες αυτή την κατάσταση;

Εν τέλη για μένα λειτούργησε σαν μια πολύ καλή σφαλιάρα η όλη αυτή κατάσταση. Με βρήκε στη Σάμο αρχικά, να είμαι στο τέλος του πτυχίου μου, που προσπαθούσα να το καθυστερήσω όσο μπορούσα για να παρατείνω και την ενασχόλησή μου με τη μουσική μου εκεί. Είχανε ήδη φύγει οι φίλοι μου από το νησί εκείνο τον χειμώνα, στην πρώτη καραντίνα, οπότε βρέθηκα μετέωρη να ασχολούμαι με ελάχιστα μουσικά πράγματα. Από θέμα δουλειάς, όσο καλός είναι ο περιορισμένος ανταγωνισμός σε ένα νησί, τόσο δύσκολος γίνεται όταν όλοι ψάχνουν δουλειά, κι η μουσική σαν επιλογή παύει. Οπότε όταν ξαφνικά δεν μπορούσαμε να εργαστούμε πουθενά, για να ζήσουμε ακόμη και με οποιαδήποτε άλλη δουλειά, οι επιλογές ήταν πολύ λιγότερες. Εγώ είχα κλείσει δεύτερη δουλειά άσχετη με τη μουσική για να μπορώ να ζήσω το καλοκαίρι, και δεν κατάφερα να δουλέψω σχεδόν καθόλου. Η αλήθεια είναι ότι τότε ήμουν αρκετά πιο σκοτεινή , κάτι που μου βγήκε πολύ παραγωγικά στο κομμάτι της δημιουργίας (Άλλωστε είχα χρόνο! ). Έτσι, άρχισα να γράφω τη δική μου μουσική πιο ολοκληρωμένα, μαζί με τους πρώτους στίχους, κάτι που θέλω να βγάλω σύντομα έξω. Άρχισα πιο συνειδητά να ανακαλύπτω την ταυτότητά μου, και τι θέλω να κάνω, τι θέλω να πω. Γιατί όσα τραγούδια κι αν θέλω να πω, πιο πολύ θέλω να πω τα δικά μου.

Μέσα από αυτή σου την ενδοσκόπηση προκύπτει και η εμφάνισή σου στο youtube;

Είναι μια σκέψη που μου είχε έρθει τότε. Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία έπαιξα με έναν εξαιρετικό κιθαρίστα το καλοκαίρι στη Σάμο, τον Κώστα Παπαγεωργίου, φυσικά όχι προς επιβίωση, κυρίως προς απόλαυση κι έπειτα αποφάσισα να κλείσω τον κύκλο των σπουδών μου στη Στατιστική, τελειώνοντας τη σχολή μου, όπως και τον υπέροχο κύκλο της Σάμου για να αφοσιωθώ εκατό τοις εκατό στη μουσική. Κι επειδή ενώ έκανα live εμφανίσεις δεν είχα κάνει ποτέ κάτι σε στούντιο, αποφασίζω να έρθω στην Αθήνα, να κάνω μια νέα αρχή, να εκτεθώ λίγο παραπάνω, να μάθω! Την παρούσα φάση με βρίσκεις να κάνω διασκευές σε αγαπημένα μου τραγούδια, όχι απαραίτητα τόσο γνωστά, τα οποία ερμηνεύω με έναν δικό μου τρόπο που ακούγοντας τα όλα παρέα, θα ήθελα να λένε μια ιστορία. Σαν να έχεις ακούσει ένα μικρό προγραμματάκι.

Για ποια από τις συνεργασίες σου είσαι περήφανη;

Υπήρχαν άνθρωποι στη ζωή μου που χωρίς καν να το ξέρουν, μου κάνανε δώρο κάποιες συνεργασίες. Μέσω τυχαίων γνωριμιών καταλήγω να γνωρίσω τον Αποστόλη Βελισκάκη και τον Πέτρο Κεδρά, με τους οποίου φτιάξαμε του Funky Bada. Νομίζω ότι με αυτά τα δύο παλικάρια κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Είναι μια μουσική οικογένεια για μένα και τους αγαπώ πολύ.

Τι καθορίζει το πώς αισθάνεσαι πάνω στη σκηνή;

Σίγουρα έχει να κάνει με ποιον παίζεις, αν αισθάνεσαι ασφαλής. Ταυτόχρονα, επηρεάζει πολύ το περιβάλλον που παίζεις, και φυσικά ο κόσμος. Προσωπικά, έχω ένα γλυκό άγχος πριν φτάσουμε στο χώρο,  κι όταν πια είμαστε έτοιμοι  να ξεκινήσουμε, ηρεμώ. Πιάνω το μικρόφωνο κι αφήνομαι στο συναίσθημά μου. Ελεύθερη πια, είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να με κρίνω, χωρίς κοστούμια, απόλυτα εγώ. 

Σύνθεση ή τραγούδι; Τι προτιμάς;

Ένα πολύ καλό συνδυασμό θα προτιμούσα. Η αλήθεια είναι πως ότι κι αν οργανώνω εντέλει όλα έχουν να κάνουν με το live,  με τη ζωντανή τελικά ερμηνεία και παρουσίαση της δουλειάς μου, για να είμαι σε επαφή με μένα και με τον κόσμο και να επικοινωνούμε. Οπότε, όταν γράφω, γράφω γι΄ αυτή τη στιγμή. Απλά πιστεύω πλέον πως σαν τη δική σου μουσική δεν ερμηνεύεις τίποτε άλλο. Δεν θα ήθελα ιδανικά να διαλέξω, απλά το κίνητρο στο τέλος είναι η ερμηνεία, να μπορώ να το ζήσω αυτό το πράγμα.

Είσαι και μουσικός. Ποιο μουσικό όργανο σε εκφράζει περισσότερο;

Όταν δεν τραγουδώ αποκλειστικά, το πιο οικείο όργανο για μένα είναι η κιθάρα. Σίγουρα ανάλογα και το live και τις απαιτήσεις του. Τώρα τελευταία έχω ανάγκη να κάνω και κάτι solo, να δοκιμαστώ σε νέα τραγούδια. Οπότε με ενδιαφέρει πολύ η κιθάρα στην αγκαλιά και στην ερμηνεία. Ταυτόχρονα, εξερευνώ κι άλλα πράγματα. Όλο και γρατσουνάω κάτι διαφορετικό, όχι σε βαθμό που στο live θα το χρησιμοποιούσα, αλλά για να γράψω ή να διασκεδάσω σίγουρα οτιδήποτε βρεθεί στα χέρια μου είναι καλοδεχούμενο.

Πώς προκύπτει μια ιδέα για σένα; Τι σε εμπνέει;

Έχω συνειδητοποιήσει δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι έχω τρομερό κόλλημα με τα μοτίβα, είτε έχει να κάνει με στίχους που ακολουθούν ακόμη και μια πιο ιδιαίτερη φόρμα, είτε έχει να κάνει με ένα συγκεκριμένο μουσικό μοτίβο που επαναλαμβάνεται στη σκέψη μου και κάπως έτσι ξεκινάει ένα τραγούδι για παράδειγμα. Αυτό που έχω επίσης καταλάβει είναι ότι γεννώ πράγματα όταν είμαι σε κίνηση. Μπορεί να βρίσκομαι μέσα σε ένα αμάξι όντως, ή να περπατάω, είτε σε κίνηση συναισθηματικά. Όταν είμαι πιο χαλαρή και πιο ήρεμη, ίσως αυτό ηρεμεί λίγο, κατευνάζεται. Μόλις τα πράγματα γίνουν έντονα, όπως για παράδειγμα η καραντίνα, που έφερε τόσες πολιτικοκοινωνικές κρίσεις στην επιφάνεια και εσωτερική αναταραχή, ιδέες γεννιούνται.

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το καλοκαίρι;

Έχοντας πατήσει στα πόδια μου σιγά σιγά κι εγκατασταθεί στην Αθήνα, εύχομαι αυτό το καλοκαίρι να κάνω κάποιες συνεργασίες που θέλω. Να στηθεί κι εδώ μια πιο ολοκληρωμένη ομάδα, ώστε να αρχίσω βήμα βήμα να γράφω τον πρώτο μου δίσκο. Ή αν όχι όλο τον δίσκο, κάποια πράγματα να βγουν σιγά σιγά. Ίσως κάποιες συμμετοχές σε κάποια live φίλων, ίσως κάποιο solo live, όχι φουλ μπάντα ακόμη λόγω και των μέτρων. Κάπως έτσι για το καλοκαίρι. Μπόλικη δουλίτσα και προετοιμασία για τον χειμώνα.

Συνέντευξη: Ευαγγελία Μάνου

Φωτογραφία: Γιάννης Καρακωνσταντής