Αυτές τις μέρες θα γραφτούν και θα ειπωθούν πολλά, ο δημόσιος διάλογος-ως όφειλε-έχει ανοίξει και φυσικά η δικαιοσύνη έχει τον πρώτο λόγο στην υπόθεση.

Μη ξεχάσουμε ποτέ όμως, τα βασικά:

Το θύμα έχει όνομα, λέγεται Caroline Crouch

Ο θύτης έχει όνομα, λέγεται Χαράλαμπος Αναγνωστόπουλος

Η υπόθεση δεν είναι γενικόλογα δολοφονία, αλλά γυναικοκτονία.

Να λέμε τα πράγματα με τ΄όνομά τους.

Γιατί με μία καταδικαστική απόφαση δεν τελειώνει τίποτα, γιατί η σκύλα που γεννάει τη θυματοποίηση των γυναικών ζει και είναι πάντα σε οργασμό.(*)

“Μετά το έγκλημα
έχουν οι δολοφόνοι
τα πιο αθώα μάτια.

Έκπληκτοι μπρος απ’ τα πολύχρωμα γλυκά
εκστατικοί στις φωτεινές επιγραφές που αναβοσβήνουν
στα λαϊκά μελό 4-6
δακρυσμένοι.
Ντρέπονται για το ύψος τους στους δρόμους
βυθίζουν με μανία τα χέρια
στις ρηχές τσέπες του πέτσινου
πάνε γωνιά-γωνιά μη και μας σπρώξουν.

Αν ήταν δυνατό από μια μεριά
να δείτε πώς ξυπνούν οι δολοφόνοι:
με λίγο σάλιο πάνω στο σιδερικό
σαν πιπίλα που γλίστρησε αργά.

Αλίμονο σ’ εμάς
με τη σκανδάλη στα μάτια.”

(*)παράφραση του αποφθέγματος του Μπρεχτ: “Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό.”, σχολιάζοντας τους πανηγυρισμούς μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Χριστίνα Γιαβάσογλου

Πηγή ποιήματος: στηθάγχη