Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα, όπου το ένα μετά το άλλο τα εγκλήματα κατά των γυναικών έρχονται στην δημοσιότητα. Η δολοφονία της Καρολάιν, ο βιασμός στα Πετράλωνα, στο Κολωνάκι, ο βιασμός εγκύου γυναίκας από 4 άνδρες. Και η σειρά των γεγονότων και των περιστατικών της φρίκης μοιάζει να μην έχει ακόμα τελειωμό. Σε μία κοινωνία με νωπές ακόμα τις αποκαλύψεις για την σεξουαλική παρενόχληση γυναικών, το κίνημα #metoo και με τη συζήτηση να έχει μόλις πρόσφατα ανοίξει έρχεται και τίθεται το εξής ερώτημα: για πόσο ακόμα θα συνεχίζουμε να μετράμε γυναίκες που χάνουν την ζωή ή την ψυχή τους από άνδρες;

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, 137 γυναίκες δολοφονούνται κάθε μέρα παγκοσμίως από τον σύντροφό τους ή από κάποιον συγγενή τους. Δολοφονούνται ακριβώς εξαιτίας του φύλου τους, ακριβώς επειδή είναι γυναίκες. Δολοφονούνται, επειδή δεν υποτάχτηκαν ή δεν συμμορφώθηκαν στην βούληση του άνδρα και στη διάθεση του σώματος και της ζωής τους σε αυτή. Δολοφονήθηκαν, γιατί η κοινωνία έχει τόσο βαθιά στερεωμένο μέσα της τον ρόλο που πρέπει να έχουν τα δύο φύλα, το ποιος θεωρείται ο «δυνατός» και ποιος ο «ασθενής» σε όλο αυτό το παιχνίδι δύναμης και εξουσίας.

Είτε θα είναι έγκλημα πάθους, είτε έγκλημα τιμής το συμπέρασμα είναι κοινό: στους δράστες μοιράζονται ελαφρυντικά και η ευθύνη μετατοπίζεται και πάλι στο θύμα. Το ίδιο συμβαίνει και στο πεδίο της παρενόχλησης. Σχεδόν ο ένας στους τέσσερις Ιταλούς (άνδρες και γυναίκες) για παράδειγμα σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε εξακολουθεί να πιστεύει πως οι σεξουαλικές επιθέσεις κατά των γυναικών οφείλονται κατά κύριο λόγο στον τρόπο που ντύνονται οι εκπρόσωποί του φύλου. Για εκείνους η γυναίκα ευθύνεται για τα «πάθη» που προκαλεί στους άνδρες. «Εκ γυναικός ερρύη τα φαύλα» έλεγε ο αυτοκράτορας Θεόφιλος στο μακρινό Βυζάντιο. «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττω» απαντά η Κασσιανή και όλες οι γυναίκες στον 21ο αιώνα την ευγνωμονούν για αυτό.

Η γυναίκα στην κοινωνία του 2021 μοιάζει να παλεύει ακόμα με τα τέρατα. Τα τέρατα της πατριαρχικής κοινωνίας που θεωρεί ότι έχει κάθε δικαίωμα και εξουσία πάνω της. Μιας κοινωνίας που ακόμα δεν ξέρει ότι οι γυναίκες δεν είναι κτήματα και ότι ο έρωτας δεν μπορεί να εκβιαστεί με κανένα τρόπο και σε καμία περίσταση. Που δεν ξέρει ότι οι εξουσιαστικές συμπεριφορές θα έπρεπε να καταδικάζονται άμεσα και όχι να ρομαντικοποιούνται από τα μέσα. Η κοινωνία έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι οι νόμοι της να προστατεύουν εξ ολοκλήρου την γυναίκα, από την λεκτική κακοποίηση μέχρι τα χειρότερα σενάρια που παίζουν στην λούπα τις τελευταίες ημέρες στις ειδήσεις μας. Και αυτό το λες και λίγο αποθαρρυντικό.

Η γυναίκα στην κοινωνία του 2021 ψάχνει ακόμα το δίκιο της. Ψάχνει ακόμα το δικαίωμά της να ζει ελεύθερα και χωρίς φόβο. Και δεν είναι ο σύζυγος, ο τρελός, ο ζηλιάρης, ο αλλοδαπός μονάχα που την απειλούν, είναι η ίδια η κοινωνία που την αφήνει εκτεθειμένη και απροστάτευτη απέναντι σε όλους τους. Μιλάμε για έμφυλη βία, γιατί τα γεγονότα μας επιτρέπουν πλέον να την κατονομάσουμε. Μιλάμε για γυναικοκτονία, γιατί αυτόν τον σταυρό κουβαλάει το φύλο μας. Και τα δεδομένα μιλούν από μόνα τους. Το κυνήγι των μαγισσών δεν σταμάτησε ποτέ.

Σε όλα αυτά μπορούμε μονάχα να απαντήσουμε με πίστη και ελπίδα για το μέλλον. Με ελπίδα για την εκπαίδευση, την ενημέρωση, την αλλαγή. Και να θυμόμαστε όλες εκείνες τις Κασσιανές, τις Μαντάμ Μποβαρί, τις Πάπισσες Ιωάννες που τόλμησαν να σταθούν απέναντι στην κοινωνία και να της τρίψουν το φύλο τους στην μούρη.

Δέσποινα Γεώργα