Πάρε κάτι μαζί σου,

ίσως ένα κοχύλι από την ακτή,

από εκείνα που ακούς τα κύματα,

τα λευκά, με το λαβύρινθο μέσα μας…

Ίσως λίγο γιασεμί που μοσχοβολά 

σιωπηλή αποδοχή 

κι ένα τελευταίο αδιέξοδο

που βάλαμε ως επισφράγιση…

Και μη γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω,

οι Σειρήνες μου δεν αστειεύονται

κι οι Ερινύες καραδοκούν.

Σε τούτο το νησί υπάρχει πάντα θλίψη,

τυλιγμένη σε απαλή μουσική 

που γράψαμε μαζί μια ξάστερη νύχτα, 

τότε που επέμενες

ότι η ζωή μας είναι άχρονη

και επαναλαμβανόμενη.


Πάρε κάτι, σε ικετεύω,

δεν θέλω να φύγεις με τα χέρια σου άδεια.

Άλλωστε τόσα ανταλλάξαμε 

με τις καρδιές ορθάνοιχτες.

Ας κρατήσεις έστω μιαν ανάμνηση 

γλυκόπικρη αλλά χειροπιαστή,

για εκείνο το όνειρο που χάθηκε

σ´ ένα ανοιγόκλεισμα

των ματιών…