Ζω, για να μυρίζω το ιώδιο της θάλασσας και τα αρμυρίκια.

Ζω, για τις στιγμές που οι ηλιαχτίδες τρυπούν τα σύννεφα και φιλούν το γαλάζιο της.

Ζω, για τις ”τυχαίες” λάθος στροφές που οδηγούν σε ένα νέο τόπο που τα μάτια μου βλέπουν για πρώτη φορά.

Ζω, για τις στιγμές που ταξιδεύω μα δεν αδημονώ να φτάσω.

Ζω, για εκείνο το μικρό κορίτσι που του υποσχέθηκα κάποτε πως δε θα πάψω ποτέ να ονειρεύομαι.

Ζω, για τις στιγμές που δεν ακούω το θόρυβο, μόνο θαυμάζω την ομορφιά που δε βλέπουν οι πολλοί.

Ζω, για την αγάπη των φίλων μου που δε φθείρεται απ’ την απόσταση.

Ζω, για το απαλό χτύπημα της γάτας μου στην ξύλινη πόρτα.

Ζω, για εκείνες τις Κυριακές που περνάμε παρέα και μοιάζουν με αιώνιες διακοπές.

Ζω, για τον ήχο των αεροπλάνων και τη θέα του κόσμου από ψηλά.

Ζω, για τις στιγμές που γέρνω στα πόδια της μάνας μου και μου χαϊδεύει στοργικά τα μαλλιά.

Ζω, για τις μουσικές που προκαλούν ανατριχίλα και οι νότες σημαδεύουν ανεξίτηλα τις στιγμές.

Ζω, για την υπόσχεση του τελευταίου φιλιού για καληνύχτα ”θα είμαι και αύριο εδώ για σένα ”.

Βίκυ Μενεγάκη