Οικογένεια. Μία λέξη που είναι έντονα χρωματισμένη με συναισθήματα, πρόσωπα, ανάγκες, ασφάλεια και ζεστασιά. Οικογένεια είναι το σπίτι ενός ατόμου. Το συναίσθημα της αποδοχής της αγάπης και της θαλπωρής. Το γεγονός ότι έχει πραγματικούς ανθρώπους δίπλα του και το στηρίζουν, το ενθαρρύνουν και το αγαπούν χωρίς προϋποθέσεις

Η απόφαση της “δημιουργίας” μιας οικογένειας στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ξεκινά από δύο συντρόφους ανεξαρτήτως φύλου. Όμως η κοινή όπως θα έπρεπε να συμβαίνει απόφαση, της δημιουργίας ενός πλάσματος είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την έναρξη της δομής μιας οικογένειας. Ένα παιδί δεν φέρνει την ολοκλήρωση σε ένα ζευγάρι. Το παιδί γεννήθηκε από τον έρωτα και την αγάπη του ζευγαριού αλλά δεν τους ανήκει. Το παιδί ανήκει στον εαυτό του. Γνωστικό σφάλμα πολλών γονιών είναι να βλέπουν το παιδί ως προέκταση του εαυτού τους. Πολλοί γονείς ζουν την ζωή τους μέσα από αυτά. Τουλάχιστον εγκληματικό. Καταπάτηση ξένης περιουσίας και πολλές φορές σιγά σιγά και η ενδόμυχη ψυχολογική βία αρχίζει ξεκινά από απλές εκφράσεις για χατίρι μου ή εγώ που σ’ αγαπάω ώστε να πραγματοποιηθεί η επιθυμία του γονιού μέσα από μια απλή χειραγώγηση που την περνάμε στο ντούκου.

Πως θα γίνει ένας ολόκληρος άνθρωπος αν δε τον αφήσουμε να ζήσει χωρίς τις συνεχές τριβές που του ασκούν; Το παιδί είναι μια ζωντανή ψυχή με δικά του αισθήματα και δράσεις. Στατιστικά το παιδί θα υιοθετήσει κάποια χαρακτηριστικά και αξίες που θα βλέπει από τα πρότυπά του χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα τα αναθεωρήσει και ότι θα αναπτύξει και δικές του θεωρίες για τον κόσμο. Ένα παιδί για να μεγαλώσει χρειάζεται αγάπη. Όχι πίεση όχι κριτική.

‘Οταν το ζευγάρι πάρει την απόφαση για την απόκτηση ενός μωρού, ειδικά στα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια πολλές φορές οι ρόλοι έχουν είδη μοιραστεί από πριν. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά και εξετάζοντας τα πρότυπα των αντρών τις προηγούμενες δεκαετίες, βλέπουμε πως η συμμετοχή τους ήταν αμελητέα σε σχέση με τους νεότερους και πιο ενεργούς μπαμπάδες. Η μητρότητα και η πατρότητα είναι -ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε- η συνειδητή επιλογή και η χρόνια στήριξη του παιδιού. Αν αυτό δεν υπάρχει μην γίνεις γονέας καλύτερα !

Ο δεσμός της μητέρας με του παιδιού κατά τη διάρκεια της κύησης χτίζεται βιολογικά από τότε. Η κοινωνία μας έχει φροντίσει και γκρουπ υποστήριξης γονιών για τους αρχικούς πρώτους μήνες ζωής του παιδιού. Που όμως μονο μαμάδες βλέπουμε. – κάπως προβληματικό μοτίβο δεν νομίζεις;

Ο αντίλογος όμως εδώ είναι, πως ακόμα και μερικούς μπαμπάδες να βλέπαμε εκεί, θα προβληματίζονταν μία ομάδα ανθρώπων. Δεν τους πιάνουμε πουθενά. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι μπαμπάδες νιώθουν αποκομμένοι. Είτε επειδή δεν βοηθούν αρκετά ή θα ήθελαν να βοηθούν. Όλα σε χρονικοϋποθετικά σενάρια. Το ερώτημα είναι τι θα κάνεις πράξη εσύ ο ίδιος; Όταν οι ρόλοι τον γονέων δεν προσπαθούν να υπερισχύσει ο ένας τον άλλον αλλά αποσκοπούν στην ομαδική δουλειά της ανατροφής του παιδιού και στην οικογενειακή ζωή, συνεπώς ισάξιες υποχρεώσεις οι ρόλοι μαμά-μπαμπά έρχονται σε αρμονία.

Σε μία φανερά μεταβατική περίοδο ιδεολογιών υπάρχει η σύγχυση ακόμα και σε τέτοια θέματα. Όμως πρέπει να αποφασίσουμε τα πρότυπα γονέων που θέλουμε να ακολουθούμε και αυτά που θέλουμε να απορρίψουμε.