Ρώτησε ποτέ κανείς…
Ενδιαφέρθηκε ποτέ κανείς…
Αναρωτήθηκε, άραγε, ποτέ κανείς αν θες να βρίσκεσαι εκεί;
Αντέχεις κάθε σούρουπο τις ελπίδες του κόσμου πάνω σου;
Τόσα χρώματα…
Τόση λάμψη….
Χαρίζεις απλόχερα ελπίδα!
Σου έχει απομείνει για σένα, άραγε, λίγη;
Κάθε μέρα ίδια ώρα…
Κάθε μέρα ίδιο μέρος…
Όταν σε αγναντεύουν ηλιοβασίλεμα, αναρωτιέται κανείς από πού αντλείς εσύ δύναμη;
Μα τι ρωτάω…
Νοιάστηκε ποτέ πραγματικά άνθρωπος για άνθρωπο;
Πόσο μάλλον για το ηλιοβασίλεμα!
Όμως κι εγώ δεν είμαι εδώ για να νοιαστώ, αλλά για να σε κατηγορήσω.
Απορείς για ποιο λόγο;
Αλήθεια αναρωτιέσαι;
Κάθε μέρα ίδια ώρα…
Κάθε μέρα ίδιο μέρος…
Κάθε μέρα εκεί σταθερά να μου δείχνεις την ομορφιά του κόσμου,
του δικού σου μοναδικού κόσμου.
Δεν ήθελα να σε κολακέψω.
Τι είπες; Δεν σε άκουσα καλά.
Αναρωτιέσαι πώς γίνεται να με πλήγωσες, ενώ μου χάριζες τα πιο όμορφα χρώματά σου μόνο
για μένα;
Κι όμως με πλήγωσες…
Κι όμως φταις…
Ενώ εσύ μου έδειχνες την ομορφιά του ουρανού,
εγώ γνώριζα την ασχήμια της γης.
Ενώ εσύ μου μάθαινες την σταθερότητα του σύμπαντος,
εγώ βίωνα την ασυνέπεια της κοινωνίας.
Ενώ εσύ μου χάριζες ολόψυχα το φως σου,
εγώ βυθιζόμουν στο σκοτάδι των ψυχών των ανθρώπων.
Κάθε μέρα ίδια ώρα…
Κάθε μέρα ίδιο μέρος…
Ναι, έχεις δίκιο!
Λογικό να απορείς για ποιο λόγο ξεσπάω πάνω σου.

Σε ακούω, ναι, σε ακούω καθαρά.
Ακούω που μου λες ότι εσύ ήσουν πάντα εδώ για μένα.
Μην ρωτάς ξανά και ξανά γιατί…
Φτάνει πια, σταμάτα!
Θα σου απαντήσω, αφού το θες.
Φταις εσύ για όλα.
Φταις εσύ, ηλιοβασίλεμα, για κάθε δάκρυ, για κάθε ρωγμή της ψυχής μου.
Φταις εσύ, ηλιοβασίλεμα, για την ελπίδα που μου χαρίζεις, για τη δύναμη που μου
προσφέρεις.
Για αυτό σε κατηγορώ.
Χωρίς εσένα θα είχα πάψει να ελπίζω από καιρό.
Κάθε μέρα ίδια ώρα…
Κάθε μέρα ίδιο μέρος…
Χωρίς εσένα θα’ χα πάψει να ελπίζω και να αναζητώ στους ανθρώπους κάτι όμορφο, κάτι
αληθινό.
Χωρίς εσένα θα μπορούσα πια να συμβιβαστώ…
Έχεις και συ παράπονο;
Αλήθεια; Με κατηγορείς πως είμαι σαν τους άλλους.
Μα, ηλιοβασίλεμα, πώς μπορείς να λες κάτι τέτοιο;
Κάθε μέρα, λες, ξεκινάω να σε ρωτάω και να ενδιαφέρομαι για σένα,
αλλά δεν σε αφήνω να απαντήσεις, δεν περιμένω ποτέ.
Προτρέχω πάντα, έχεις δίκιο.
Συγχώρα με, ποτέ δεν ήθελα να σε χρησιμοποιήσω.
Κι όμως το έκανα…
Κάθε μέρα την ίδια ώρα…
Κάθε μέρα στο ίδιο μέρος…
Σε άκουσα, αλήθεια, πολύ προσεχτικά.
Θέλει πολλή δύναμη να’ σαι εδώ κάθε μέρα.
Κάθε μέρα βλέπεις την ψευτιά, την αδικία, την κακία ανάμεσα στους ανθρώπους.
Όμως, κάθε μέρα επιλέγεις να στρέφεις το βλέμμα σου σε αυτούς που τολμούν να σε
αγναντεύουν.
Κάθε μέρα χαρίζεις τα χρώματά σου και τη λάμψη σου στους ανθρώπους
που δεν παύουν να αναζητούν την αλήθεια της ζωής,
που τολμούν να’ ναι άνθρωποι όσο κι αν έχουν ματώσει.
Τελικά έχω πολλά να μάθω ακόμα για σένα ηλιοβασίλεμα.
Είχα και γω αυτονόητη τη λάμψη σου,
Ήμουν κι εγώ πράγματι σαν τους άλλους.
Κάθε μέρα ίδια ώρα…
Κάθε μέρα ίδιο μέρος…
Τώρα πια ξέρω πόσο δύσκολο είναι και για σένα.

Τώρα πια ξέρω ότι μου μοιάζεις.
Θα ξανάρθω, ηλιοβασίλεμα.
Θα ξανάρθω, αλλά ποτέ δεν θα ‘σαι το ίδιο.
Δεν θα ‘σαι πια φάρος ελπίδας,
αλλά συνοδοιπόρος στην γλυκόπικρη αυτή ζωή.
Ένας πολύτιμος συνοδοιπόρος…
Ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα.
Ανάμεσα στο πάθος και στην εξάρτηση.
Ανάμεσα στα όνειρα και την απελπισία.
Ανάμεσα στην γη και στον ουρανό.
Τα λέμε αύριο ηλιοβασίλεμά μου…
Ίδια ώρα, ίδιο μέρος,
Κάπου εκεί ανάμεσα στη ζωή που θελήσαμε και τη ζωή που αντικρίσαμε.