Κι’ αν επιθύμησα να γίνω ποιητής
Ήταν για να δοξάσω την φύση
Και να σμιλέψω στα χέρια μου την ομορφιά της γυναίκας
Μα κάπου στο δρόμο έχασα τα βήμα μου
Και έγινε η φωνή μου αχνός στο λιόγερμα
Και οι λέξεις ξίφη που ‘κοψαν το δοξάρι

Κι’ αν επιθύμησα να τραγουδήσω
Ήταν η περηφάνια που θέλησε να μιμηθεί τους αετούς
Και το πέταγμα τους στη δύση της ζωής
Μα δεν τολμώ και δεν μπορώ πλέον να πετώ σαν και αυτούς

Κοιτώ ψηλά με το δεξί μου μάτι,
Το άλλο βλέπει τα οράματα της νυχτός μου,
Και περιμένω να ακούσω τις φωνές
Που μιλούν σε γλώσσες άγνωστες σε μένα
Και να δω τα σώματα γυμνά να χορεύουν
Στις λευκές τούφες του ουρανού
Μοιράζοντας τα δάκρυα του έρωτα

Πως μου έλειψε το άγγιγμα που μιλά

Στις κάμαρες με ψίθυρους και υποσχέσεις
Για αιώνια ζωή