Φωτογραφία μου χαμογελαστή,
αλήθεια, σε θαυμάζω,
πόσο περίτεχνα, λαμπρά αφηγείσαι
στους άλλους, την ιστορία μου…
Όλα εκείνα που καρτερικά αρνούμαι,
τα καμουφλάρεις με το χαμόγελο.
Στέκεσαι αμέριμνη και μελαγχολική,
στο φως του ήλιου που σε λούζει
δίπλα στην κουπαστή,
εσύ, μιας ηλιαχτίδας
και μιας φευγαλέας ανάμνησης
η πλάνη…

-Πρωτύτερα που ήμουν;
Τι πραγματικά συνέβη;;
Δεν θυμάσαι για να πεις-
Άλλωστε, έχεις μια φήμη να περισώσεις,
ένα όνειρο που υποσχέθηκες
να πραγματοποιηθεί…

Φωτογραφία μου χαμογελαστή
πώς σε θαυμάζω.
Μιας στιγμιαίας ευτυχίας αποτύπωση
που σφράγισε αιώνια το χαρτί σου,
να μου θυμίζει πως υπήρξε και αυτή!
Χαρούμενη, μα τόσο μακρινή,
απ’ τον εαυτό μου πιο ψεύτικη
μα άκουσέ με, μη μου κλαις,
και πιο αληθινή,
-ό,τι με πόνεσε πολύ
πίσω σου στέκει σιωπηλά,
και με κοιτάζει-
φωτογραφία μου εσύ.