Η πρώτη συναυλία μετά την καραντίνα πήγε κάπως έτσι: ήταν μια ωραιότατη Δευτέρα, σε μια ωραιότατη ταράτσα, με ένα ηλιοβασίλεμα που μετά βίας προλάβαμε να δούμε. Ήταν σε αριθμημένα τραπεζάκια, με καρέκλες στρατηγικά τοποθετημένες στα  δυο μέτρα απόσταση μεταξύ τους. Είχε ποτά, κοκτέιλ, μπύρες με τα γυάλινα μπουκάλια τους και ποτήρια με παγωμένο νερό που σου έφερναν σερβιτόροι με μάσκες. Είχε μπόλικο αντισηπτικό και λιγοστή φασαρία. Έλειπαν το στρίμωγμα, ο χορός, το τραγούδι μέχρι το σημείο του ξελαρυγγιάσματος την επόμενη μέρα. Δεν έλειπε όμως το συναίσθημα και αυτό νομίζω πως είναι το βασικότερο!

Τα δεδομένα στην εποχή του covid έχουν αλλάξει και αυτό νομίζω πως το έχουμε αποδεχτεί πάνω κάτω. Τα μέτρα έρχονται το ένα μετά το άλλο για τη διασκέδαση και οι ελευθερίες δίνονται περιορισμένες. Παραστάσεις, εκδηλώσεις και συναυλίες ξεκίνησαν να γίνονται διστακτικά με την ανταπόκριση του κόσμου, ωστόσο, να είναι τεράστια. Και αυτό εξηγείται πολύ απλά: ήταν μεγάλη η απουσία τους και αισθητή στην εποχή ενός lockdown και στον απόηχο ενός αρκετά δύσκολου χειμώνα. Όσο και αν θεωρείται «πολυτέλεια» ή δευτερεύουσα ανάγκη, η ψυχαγωγία γεμίζει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι μέσα μας, το οποίο δύσκολα μπορεί να αντικατασταθεί από τα online και τα εξ αποστάσεως. Καλές και άγιες οι live stream συναυλίες και παραστάσεις, αλλά σαν το από κοντά δεν έχει.

Είναι το συναίσθημα εκείνο όταν ακούς ζωντανά τους πρώτους στίχους από το αγαπημένο σου τραγούδι, εκείνη η ανατριχίλα στις πρώτες νότες του που σε κάνει να θες να σηκωθείς από τη θέση σου επιτόπου. Είναι εκείνα τα λόγια από τον καλλιτέχνη στην σκηνή, το συναίσθημα που μοιράζεσαι με τους εκατοντάδες (τώρα ίσως και λιγότερους) άγνωστους ανθρώπους γύρω σου. Και αυτό δεν μπορεί να στο προσφέρει καμία οθόνη, παρά μονάχα εκείνη η ανθρώπινη και πραγματική επαφή, έστω και με τους περιορισμούς της.

Δε θα σου κρύψω πως μπορεί και να σε ενοχλήσει το γεγονός ότι δεν μπορείς να σηκωθείς να τραγουδήσεις ή να χορέψεις. Ότι θα θες να αγκαλιάσεις ολόκληρη την παρέα σου και να ενωθείς με ολόκληρο το μαγαζί σε εκείνο το τραγούδι (ξέρεις ποιο) που ξεσηκώνει τα πλήθη, αλλά δεν θα μπορείς. Δεν θα σου κρύψω ότι μπορεί και να νιώσεις ότι περιορίζεσαι κάπου-κάπου, ότι «που θα πάει πια αυτή η κατάσταση, πότε, μα πότε θα γυρίσουμε στο φυσιολογικό;». Το μόνο σίγουρο, όμως, είναι ότι στο τέλος της βραδιάς θα διασκεδάσεις, θα γελάσεις, θα χορεύεις και θα τραγουδάς, έστω και από τη θέση σου. Μπορεί ίσως και να σου αρέσει λίγο που δεν θα έχεις πια αυτό το στριμωξίδι και εκείνη την ορθοστασία που έκανε τα πόδια σου να πονούν την επόμενη μέρα.

Η πρώτη μου συναυλία μετά την καραντίνα με έκανε να νιώσω μια ελπίδα. Ελπίδα ότι όντως τα πράγματα θα γυρίσουν και πάλι στο φυσιολογικό τους. Και ο ένας πάνω στον άλλο θα τραγουδάμε τους αγαπημένους μας στίχους χωρίς καμία έγνοια στον κόσμο. Μέχρι τότε, τα λέμε στην επόμενη συναυλία, στο σκαμπό μας με το κοκτέιλ και τα πατατάκια στα χέρια να γεμίζουμε εμπειρίες και στιγμές για όλους εκείνους τους δύσκολους χειμώνες μας.