Γράφει η Ελίνα Τασιούλα

Η ζωή του πολυτάραχη, τα έργα του εμβληματικά κι ο θάνατός του ακαριαίος. Είτε έχετε διαβάσει έργα του ή έχετε συναντήσει το όνομά του ανάμεσα στους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, είναι σίγουρο πως ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα μαγνήτιζε την προσοχή σας.

Αποτελούσε μια επιδραστική προσωπικότητα που ακόμα και σήμερα θα πρωταγωνιστούσε στη συζήτηση μεταξύ φίλων και θα επανεξέταζε θεμέλιες αρχές κι έννοιες ανάβοντας ένα τσιγάρο. Ο ‘Papa’ – όπως προτιμούσε να τον φωνάζουν, αντί με το όνομά του – γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1899 κοντά στο Σικάγο και ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα στα 17 του χρόνια, στο Κάνσας.

Γνώρισε την οδύνη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου από κοντά καθώς έλαβε μέρος ως εθελοντής, τραυματίστηκε, παρασημοφορήθηκε από την κυβέρνηση της Ιταλίας και πέρασε πολλές μέρες στοχασμού στα νοσοκομεία. Εμπειρίες που τροφοδότησαν την έμπνευση του Χέμινγουεϊ, οδηγώντας στη δημιουργία του έργου ‘Αποχαιρετισμός στα όπλα’.

Η μυθιστορηματική του ζωή συνεχίζεται με το γάμο του με την κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερή του Χάντλεϊ Ρίτσαρντσον και τη μετακόμισή του στο Παρίσι. Εκεί παίρνει τη θέση του ανάμεσα σε λογοτέχνες όπως ο Φ. Σκοτ Φιτστζέραλντ, η Γερτρούδη Στάιν κι ο Τζέιμς Τζόις. Οι συγγραφικές του απόπειρες συνεχίζονται με το ‘Κι ο ήλιος ανατέλλει’ και η γνωριμία με την Πολίν Φάιφερ, την ερωμένη που πήρε έπειτα τη θέση της επόμενης γυναίκας του, αποτέλεσε την έμπνευση για το βιβλίο του ‘Μία κινητή γιορτή’.

Ο Χεμ αποτέλεσε μέλος της ‘Χαμένης Γενιάς’ των Αμερικανών λογοτεχνών του Παρισιού και χαρακτηρίστηκε μέσω της ελλειπτικής του αφήγησης. Η εξέλιξη της ιστορίας παίρνει τη μορφή ενός παγόβουνου, του οποίου διαφαίνεται μόνο η κορυφή, με ψήγματα πληροφοριών να δίνονται στον αναγνώστη διατηρώντας τον παρόλαυτα σε θέση επίγνωσης του όγκου που βρίσκεται κάτω από το νερό.

Το ξημέρωμα της 2ας Ιουλίου του 1961 ο Χέμινγουεϊ, πήρε στα χέρια του ένα κυνηγετικό όπλο και τράβηξε τη σκανδάλη. Ακριβώς όπως είχε αυτοκτονήσει κι ο πατέρας του – μια ιδέα που τρομάζει και δημιουργεί ερωτήματα γύρω από τη ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου που είχε ήδη περάσει ξυστά από το θάνατο, ήταν βραβευμένος και άσκησε σημαντική επιρροή στο έργο των μεταπολεμικών συγγραφέων.

Ας πάρουμε μια ιδέα από τη ματιά του Έρνεστ Χέμινγουεϊ μέσα σε λίγες μόλις λέξεις:

‘Ο καλύτερος τρόπος για να μάθετε αν μπορείτε να εμπιστευτείτε κάποιον είναι να τον εμπιστευτείτε.’

‘Το πιο επώδυνο πράγμα είναι να χάσεις τον εαυτό σου στη διαδικασία του να αγαπήσεις κάποιον υπερβολικά πολύ και να ξεχάσεις πως κι εσύ είσαι ξεχωριστός.’

‘Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που μπορεί να γελάει, αν και έχει τους λιγότερους λόγους για να το κάνει.’

‘Ποτέ μην ταξιδεύετε με κάποιον που δεν αγαπάτε.’

‘Υπάρχουν 2 είδη ανθρώπων: αυτοί που είναι εύκολο να είσαι μαζί τους, αλλά εξίσου εύκολο να είσαι χωρίς αυτούς και αυτοί που είναι δύσκολο να είσαι μαζί τους, αλλά αδύνατο να ζήσεις χωρίς αυτούς.’

‘Η ευτυχία των έξυπνων ανθρώπων είναι το πιο σπάνιο πράγμα που ξέρω.’

‘Δεν μπορείς να ξεφύγεις από τον εαυτό σου μετακινούμενος από το ένα μέρος στο άλλο.’

‘Η ζωή δεν είναι δύσκολη, όταν δεν έχει τίποτα να μάθεις.’

‘Να γράφεις μεθυσμένος. Να διορθώνεις νηφάλιος.’

‘Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για την ήττα. Ένας άνθρωπος μπορεί να καταστραφεί, αλλά όχι να νικηθεί.’

‘Το πιο δύσκολο κομμάτι στη συγγραφή ενός μυθιστορήματος είναι να το τελειώσεις.’

‘Ο πεζός λόγος είναι αρχιτεκτονική, δεν είναι εσωτερική διακόσμηση.’

‘Σαν συγγραφέας, δεν πρέπει να επικρίνεις, πρέπει να κατανοείς.’

‘Να θυμάστε, όποιος επιδεικνύει τις γνώσεις του, στην ουσία δεν έχει γνώσεις.’

‘Είμαστε ισχυρότεροι στα σημεία που έχουμε ήδη σπάσει.’