Θυμάσαι εκείνη την αλεπού
του περασμένου καλοκαιριού
που βλέπαμε τις νύχτες να περνάει
ανάμεσα απ’ τα πράγματά μας
όσο λείπαμε σε παραλίες και επισκέψεις,
μα όταν γυρνούσαμε
μας κοίταζε στα μάτια κι έτρεχε να κρυφτεί;

Βγάζαμε λόγους έπειτα
για την πονηριά,
για τα σύμβολα,
για τούτο το παρεξηγημένο ζώο,
που ούτε εμάς τους βασιλιάδες αφελών και ηλιθίων
μπόρεσε να ξεγελάσει.

Που να’ναι τώρα αυτή η αλεπού;
Τριγυρίζει λες ξένα πράγματα;
Θυμάται λες εκείνα τα καλοκαιρινά μας ενδύματα
τα απλωμένα όπως-όπως στα σκοινιά;
Μπα…
Θα έχει βρει καλύτερη παρέα το αλεπουδάκι μας,
εμείς ήμασταν μονάχα λογάδες και τετριμμένοι.
Mας βαριόταν,
γι’αυτό έφευγε.
Ελπίζω μόνο να μην έχει πιάσει έξυπνες παρέες,
εμείς μες΄την αφέλειά μας
ήμασταν τουλάχιστον ακίνδυνοι.

Αν ποτέ ξαναδώ εκείνο το αλεπουδάκι
νιώθω πως θα τρομάξω πρώτη εγώ
στο θώρι της νοσταλγίας,
σειρά μου να το βάλω στα πόδια
να χαθώ στη νύχτα και στα δέντρα
που πάντα είναι οι πιο εύσπλαχνοι σύντροφοι.

Υ.Γ.
πήγα να γράψω “λείπαμε”
και έγραψα “λυπάμαι”.
Εγώ, που με φώναζες δεινό ορθογράφο
κι όμως εγω,
στραμπούληξα έτσι άσχημα στις σκέψεις μου.
Μόνο τα λάθη λένε την αλήθεια τελικά.
Πράγματι
όπου λείπαμε εμείς
μόνο η λύπη υπήρχε
η μονάκριβη δική μου λύπη,
που την μεγάλωνα με κόπο τόσα χρόνια.
Να΄ναι καλά τα κοκκινάδια της τεχνολογίας
διόρθωσα το λάθος μου,
μένει τώρα να διορθώσω εμένα.