Τούτο το καλοκαίρι σε νοστάλγησα,

ως την άμμο που γλιστρούσε από τα χέρια μου,

ως την θάλασσα που επέπλεε χωρίς βαρύτητα  το σώμα μου,

ως τον ίσκιο που αναζήτησα τ’ απομεσήμερο, 

σ’ εκείνο το μοναχικό  τραπέζι 

με το λευκό τραπεζομάντηλο.

Μέσα στο δροσερό νερό 

που έσβησα τη δίψα της ημέρας,

καθρεφτίστηκες  πάλι,

ανόθευτος και τραχύς

και ο καπνός πέρα τριγύρω, 

πήρε την μυρωδιά σου.


Και στο απρόσμενο της θύμησης αυτής

μέσα μου πληγώθηκα βαθιά…

Νομίζοντας πως σε είχα πια πίσω αφήσει,

σε μια πόλη που σβήνει τα χνάρια των αγαπημένων, 

μ’ έναν χειμώνα στην καρδιά 

κι ανήλιαγη τη σκέψη.

Μα ήταν τόσο φανερό,

επέστρεφα ξανά 

στα ίδια μέρη…

Κι ήταν ο δρόμος μακρινός,

βουβό το καλοκαίρι…