(Αφιερωμένο στις ψυχές που χάθηκαν στο Μάτι,

23/07/2018, Δεν Ξεχνώ)


Σώπα πουλί μου, μην κλαις,

οι άγγελοι δεν κλαίνε. 

Μην υποταχθείς στο φόβο του θανάτου 

και μη ζεις με ψευδαισθήσεις. 

Μαύροι οι νεκροί μας γύρω, 

σφιχταγκαλιασμένοι στη μοίρα τους, 

παγιδευμένες ψυχές σε σύρματα εγκλεισμού… 

Πέτα ψηλά να δεις τη θάλασσα, 

μα ήταν τόσο κοντά σου η ελευθερία! 


Κι αν αναπνέω τι θα πει,

μήπως δεν πέθανα μαζί σου;

ποιος έμεινε να κλάψει; 

ποιο σώμα παιδικό και ποια ανάμνηση 

σε ξαναφέρνει εδώ μπροστά μου; 

Σώπα μην κλαις, θα σε πενθώ καιρό. 

Δεν έχω άλλο να σου δώσω, παρά μόνο μια αγκαλιά. 

Μόνο… συγχώρα με, 

που ήμουν εγώ εδώ,

φθηνός, αμέριμνος 

κι εσύ εκεί, 

να καίγεσαι στην κόλαση.