Άκουσέ με,
θα έρθουν καιροί ανελέητοι,
που θα έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον
και κάτω από το σεντόνι θα τρέμει η ψυχή μας
για τη μέρα που θα ανατείλει.

Θά ‘χουμε δει φωτιές ανήμερες,
που θα μας πνίγει ο καπνός ακόμα και στον ύπνο μας,
Θά ‘χουμε δει να φωνάζουν οι άνθρωποι με κραυγές και να μην τους ακούν,
Θά ‘χουμε δει την ερημιά να απλώνεται γύρω μας,
αλλά όχι μέσα μας.

Άκουσέ με,
ξέρω, είναι δύσκολο να δεις τόσο μακρυά,
απόσωσε η ελπίδα…
μα φτάνει που είμαστε μαζί
κι ο πόνος μοιάζει μικροσκοπικός στα μάτια σου
κι ο φόβος, μοιρασμένος, δεν θα μοιάζει με θεριό.

Άκουσέ με,
μη λυγίζεις τώρα,
δεν μας φτάνει ο χρόνος…
πάρε αγκαλιά το γιασεμί
και δώσε μου το χέρι σου…
την αγάπη δε σωπαίνει
ούτε η ίδια η κόλαση
που άνοιξε στη γη.