Αν είχα ένα όπλο, θα έβαζα στους κάλυκες κόκκινα γαρύφαλλα,

έπειτα θα πατούσα την σκανδάλη μπροστά ακριβώς από την πλατεία Συντάγματος.

Ύστερα, θα έβρισκα κάπου στην Ομόνοια, μέσα στα βρώμικα σοκάκια και στους κάδους σκουπιδιών την συνήθεια, την δυστυχία και την μιζέρια και θα τις πυροβολούσα στην καρδιά.

Αφού τελείωνα την αποστολή μου, θα έπαιρνα το όπλο μου και θα έριχνα στα αστέρια ένα ένα και μία στο φεγγάρι, ίσα ίσα για να τα σβήσω και να τα ανάψω πάλι με τον αναπτήρα μου

Ύστερα, θα έπαιρνα τις χρησιμοποιημένες σφαίρες (ή αλλιώς γαρύφαλλα) και θα έχτιζα με αυτές μία γέφυρα ως τ’ αστέρια για να κατέβουν οι ξεχασμένες ψυχές, να τα πούμε μόνο για λίγο.

Και θα ανέβαιναν πάλι πάνω-δεν θα άντεχαν για πολύ- παραπατώντας άθελά τους, ρίχνοντας από την γέφυρα μερικά γαρύφαλλα, τα οποία το πολύ σε 2 ώρες θα μετατρέπονταν σε αίμα εδώ κάτω.

Αυτό όμως δεν θα μου έφτανε.

Θα ήθελα για φινάλε, να μπω μέσα στις σχολικές τάξεις. Και θα έριχνα μία στον μαυροπίνακα, στο έδρανο και στο απουσιολόγιο. Ίσα ίσα για να τα ξαναφτιάξω από την αρχή.

Θα έριχνα και άλλη μία στον κήπο του γείτονα, μπας και φυτρώσουν μερικά κόκκινα γαρύφαλλα.

Θα έρθεις μαζί μου; Βιάσου όμως. Γιατί βλέπω να φτάνουν τα πραγματικά όπλα με τις πραγματικές σφαίρες.

Τσώνη Ρωξάνη