Ηθική… Πόσοι φιλόσοφοι και επιστήμονες ασχολήθηκαν ανά τους αιώνες με αυτήν την έννοια; Πόσοι ειδικοί αλλά και άνθρωποι απλοί προσπάθησαν να την ορίσουν, να την εξηγήσουν, να την κατακτήσουν; Όσες προσπάθειες κι αν έγιναν, όμως, πάντα η ηθική στέκεται ακλόνητη εκεί απέναντί μας. Η ηθική μας καθοδηγεί και το είναι μας ορίζει. Τι συμβαίνει, όμως, όταν η προσωπική και κοινωνική ηθική έρθουν τελικά σε ρήξη; Σε όλους μας έχει συμβεί… Κι αν σε σένα όχι, μην νιώθεις τυχερός, απλά δεν ήρθε ακόμα η στιγμή που κι εσύ θα δοκιμαστείς. Κι αν εσένα δεν σου έχει συμβεί ακόμα, εμείς θα πρέπει να νιώθουμε τυχεροί… γιατί εσύ ακόμα δεν έχεις νικηθεί και υπάρχει για όλους μας μια ύστατη ελπίδα.

Θα ‘μαι πάντα εδώ για σένα…

Τον πίστεψε και την πίστεψε…

Την πίστεψε καταρρίπτοντας την όποια λογική…

Τον πίστεψε αφήνοντας πίσω την κάθε ηθική…

Μα για ποια λογική μιλάω με ρωτάς…

Για την λογική του κόσμου φυσικά!

Στην λογική που γονείς, δάσκαλοι, η κοινωνία ολόκληρη από παιδιά μας εκπαίδευσαν.

Η εκπαίδευση είχε πετύχει.

Η λογική είχε εγκαθιδρυθεί.

Η λογική του κόσμου ήταν πια η λογική που ξεδιπλωνόταν πάντα μπρος του.

Αχ! Τώρα πάμε στην ηθική της…

Το ερώτημα παραμένει ίδιο, λες.

Για ποια ηθική μιλάω;

Μα για την ηθική της κοινωνίας φυσικά!

Όλα  τα πρέπει, τα φθηνά καθώς πρέπει, αυτά πάντα είχε για οδηγό της.

Μα για όλα τα πρέπει της ζωής, για όλη την λογική του κόσμου… θα υπάρχει πάντα αυτό που θα τα οδηγεί με βεβαιότητα στο γκρεμό.

Η ηδονή, το πάθος, η εξάρτηση.

Γνωστά και ως έρωτας.

Ένας έρωτας που αναδύθηκε κάπου ανάμεσα στο παράλογο και στο απαγορευμένο.

Ενάντια στη λογική και την ηθική.

Ποιος μπορεί, άραγε, ποτέ να πει έναν έρωτα ανήθικό;

Βλέπω κι εσύ παρέβλεψες το απαγορευμένο!

Όπως κι αυτοί άλλωστε…

Δεν είναι τυχαίο…

Το απαγορευμένο είναι κοινωνικά αποδεκτό,

γιατί έχει λογική που σε ελκύει.

Μέσα του χωρά δικαιολογίες…

Χωρά επεξηγήσεις…

Ενώ το ανήθικο…

Ποιος μπορεί να τα βάλει με την ηθική των λίγων, των κυρίαρχων, των ιθύνων;

Ποιος μπορεί να σταθεί με θάρρος απέναντι στις αξίες των πολλών, απλών ανθρώπων;

Αρκετοί το έκαναν, λίγοι και τυχεροί το άντεξαν.

Ναι, τους λέω τυχερούς.

Ναι, τους λέω θαρραλέους.

Ναι, τους φθονώ.

Τους ζηλεύω…

Γιατί όσους αντιστάθηκαν σε όλα, όσους αντιστάθηκαν για τον έρωτά τους…

Δεν μπορείς παρά μόνο τυχερούς και θαρραλέους να τους προσφωνείς!

Μην κρίνεις αμέσως, μην παρεξηγείς…

Μην καταδικάζεις με τόση ευκολία…

Μην γίνεσαι ο κόσμος, στάσου δυνατός.

Δεν μιλάω εδώ για το φθηνό, για το επιφανειακό, για της μιας βραδιάς το ευκαιριακό σαρκικό.

Εδώ μιλάω για την ουσία του έρωτα, μια αξία ποθητή, για πολλούς σίγουρα ονειρική.

Οπότε, ναι, του είπε θα ‘μαι πάντα εδώ για σένα και την πίστεψε.

Ναι, της είπε θα ‘μαι πάντα εδώ για σένα και τον πίστεψε.

Κάπου εκεί ανάμεσα στο απαγορευμένο και το ανήθικο του κόσμου.

Κάπου εκεί ανάμεσα στον αγνό έρωτα και της απόλυτης σαρκικής ένωσης την προσμονή.

Δεν θέλω, όμως, να σε παραπλανήσω…

Δεν θέλω να σε αφήσω στο ψέμα μέσα να ζεις…

Κάπου εδώ πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια,

για το τι συνέβη πραγματικά στους ήρωες μας.

«Θα ‘μαι πάντα εδώ για σένα», είπαν…

ένα πάντα που διήρκησε όσο κι η νύχτα…

Ένα πάντα που τελείωσε πριν καν ειπωθεί η καληνύχτα.

Ήταν, άραγε, κι αυτό ένα ψέμα του κόσμου;

Ενός κόσμου που συχνά οι άνθρωποι κατηγορούν…

αλλά θα ‘ναι πάντοτε γι’ αυτούς το τέλειο άλλοθι, για όσα οι ίδιοι δεν τολμούν.

Κι όμως όχι!

Όχι, δεν πέσαμε θύματα δύο ανθρώπων που θα έλεγαν και θα έκαναν τα πάντα για του έρωτα τη στιγμιαία ηδονή.

Όχι, δεν ξεγελαστήκαμε.

Η ελπίδα για τους ονειροπόλους της ζωής είναι ακόμα ζωντανή.

Στην ιστορία μας θα ήταν πάντοτε ο ένας για τον άλλον εκεί… Χαραγμένοι ο ένας στου άλλου την ψυχή.

Απλά, συγχωρήστε τους, δεν ήταν τόσο τολμηροί, ώστε να αποδέχονται για πάντα της κοινωνίας τη τόσο σκληρή κριτική.

Τώρα μένουν κρυμμένοι πίσω εκεί, παρακαλώντας κάποιοι πιο γενναίοι, πιο τρελοί να καταφέρουν να αλλάξουν του κόσμου την ηθική.

Ελπίζουν ότι κάποια στιγμή ο έρωτας σε κάθε του μορφή θα μπορεί ελεύθερος να κυκλοφορεί.

Πέρασαν τα χρόνια, όμως, και κάτι τέτοιο ακόμα δεν κατάφερε να συμβεί.

Μην λυπάστε, δεν τους πείραξε ούτε στιγμή!

Είχαν μάθει χίλιους τρόπους η αληθινή τους αγάπη κόντρα σε όλους και σε όλα να παραμένει ζωντανή.

Μια αγάπη τόσο αγνή που κατάφερε από του κόσμου όλη την λογική να ξεγλιστρήσει, να μην μολυνθεί.

Κάτι που δεν συνέβη τελικά και με του κόσμου την ηθική,

η οποία αποδείχτηκε η πιο φθηνή,

μόνο να κάνει υποδείξεις ικανή.

Και αυτό γιατί ενώ ήταν πάντοτε από το σύνολο αποδεκτή,

έκρυβε ως προς την αγάπη μια ανηθικότητα φοβερή.