Να υπάρχει, Θεέ μου, ένας τόπος
που να συναντά η μάνα το νεκρό παιδί της
και να είναι Άνοιξη,
να έχει βρέξει και να μυρίζει το χώμα
Ανάσταση.
Να απλώνει τα χέρια της,
που έχουν αλλάξει σχήμα
από την προσμονή,
και να αγγίζει το τρυφερό σώμα,
το χιλιοφιλημένο,
που κάποτε, άθελα του, δεν ξύπνησε.

Να υπάρχει, Θεέ μου, ένας τόπος
που το νεκρό παιδί,
να παίζει ανέμελα
κάτω από ανθισμένα δέντρα,
να πίνει νερό από ξέχειλα συντριβάνια
και να ακούγεται το γάργαρο γέλιο του,
σαν ξεχασμένη ηχώ σε μαγεμένο κήπο.

Να υπάρχει ένας τόπος,
που να μπορεί το παιδί να επιστρέψει στην
ίδια μήτρα και να ξαναγεννηθεί,
γιατί είναι άδικο, τόση αγάπη να ξοδευτεί κάπου αλλού…
Και όλος ο πόνος να περάσει,
όλη η φρίκη που γέννησε ο θάνατος,
ένα κακό όνειρο να ‘ναι.

Ας υπάρχει, έστω, ένας τόπος,
νησί της Λήθης να το πούμε,
που μπορούν οι άνθρωποι και ξεχνούν
την τόση ανόθευτη ευτυχία μέσα στο σπίτι.
-Μα το παιδί, που δεν μεγάλωσε ποτέ,
τραγουδάει στους άδειους τοίχους,
ματώνοντας τα πουλιά που το ακούν.-

Μα αν δεν υπάρχει αυτός ο τόπος,
δε γνώρισα, Θεέ μου, μεγαλύτερο πόνο,
δε γνώρισα, πιο άδικο θάνατο
από εκείνον, ενός μικρού παιδιού.