Θα μπορούσε να ήταν μια μέρα την οποία θα άξιζε να μνημονεύουμε.
Αλλά αρκεστήκαμε στην απλότητα.

Ο ένας έβγαλε το πουκάμισό του. 
Ξεκίνησε να ρίχνει πέτρες στη θάλασσα,
με την ελπίδα πως θα φτάσουν
ως εκεί που φοβάται να κολυμπήσει. 

Ο άλλος ακούμπησε το βιβλίο στην ψάθα.
Άλλωστε, καμία ιστορία δεν είχε γραφτεί 
που να αποτυπώνει τόσο άρτια,
εκείνα που μπορείς να δεις με κλειστά μάτια.

Εγώ ξάπλωσα.
Αναζήτησα με το χέρι μου,
ένα ροδάκινο 
στην μπλε τσάντα.

Βρήκα ένα πιρούνι
ξέμπαρκο μέσα
-Όπως οι ζωές μας.

Κοίταξα τον ουρανό
από χαμηλά,
μέσα από τα δόντια 
του πιρουνιού.

Χάρηκα.
Επιτέλους, κοίταζα κάτι στη ζωή μου, 
που ήταν -έστω και για λίγο-
ευθυγραμμισμένο.

Στέλιος Αγγελόπουλος