Όσο το κάλεσμα του πλοίου βουίζει ακόμη στ’ αυτιά σου, ίσως το τέλος του καλοκαιριού σε βρίσκει μουδιασμένο. Είτε πιστεύεις στο καλοκαίρι είτε όχι, είτε το αγαπάς είτε όχι, σίγουρα αντιλαμβάνεσαι την ανεπαίσθητη αλλαγή στην ατμόσφαιρα. Και ίσως στην καρδιά σου. Κανείς δεν θα σε ξυπνήσει σαν ο Σεπτέμβρης τελειώσει. Γιατί απλά, δεν θα κοιμηθείς.

Αν ο Σεπτέμβρης ήταν μήνυμα κλεισμένο σε μπουκάλι που ξεπρόβαλε στην ακτή, θα έλεγε να βάλεις τα γιορτινά σου και να ετοιμαστείς για την καινούργια αρχή. Το χαρτί θα είχε τη μυρωδιά της ευκαιρίας και η καρδιά σου θα χτυπούσε πιο γρήγορα διαβάζοντάς το. Δεν έχει τα στολίδια της Πρωτοχρονιάς. Έχει όμως τις υποσχέσεις που έδωσες στον εαυτό σου.

Να ξεκινήσεις εκείνη τη γλώσσα που θες να μάθεις. Να μετακομίσεις σ’ ένα μέρος που γαληνεύει την ψυχή σου. Να μοιραστείς τη ζωή σου με τους ανθρώπους που της δίνουν χαρά. Να προοδεύσεις στη δουλειά σου. Να πας εκείνο το ταξίδι που δίσταζες. Να τρέφεσαι καλύτερα. Να πεις ‘’καλημέρα’’ σε έναν άγνωστο. Να λες ‘’σ’ αγαπώ’’ πρωτίστως σ’ εσένα. Να συμφιλιωθείς. Να μαλακώσεις. Να προσφέρεις. Να ζεις παθιασμένα, κόντρα στο γκρίζο. Ν’ ανοίγεις δρόμους στα χαλάσματα. Όσο ο ήλιος θα σβήνει νωρίτερα, να κρατάς την καρδιά σου αναμμένη.

Θα έλεγε να ξεμπλέξεις τα μαλλιά σου από την αλμύρα, να χαϊδέψεις απαλά το χρυσαφένιο σου δέρμα πριν το όμορφο χρώμα ξεθωριάσει, και να ρίξεις στους ώμους σου το πρώτο ζακετάκι. Θα έλεγε πως έχεις ακόμα μια ευκαιρία να γράψεις την επόμενη σελίδα, να θέσεις τους νέους σου στόχους, να μην αφήσεις τη διαφαινόμενη μελαγχολία να σε παρασύρει. Και να μην περιμένεις τις επόμενες διακοπές για να αγγίξεις την ευτυχία.

Θα έλεγε πως οι εποχές αλλάζουν ίσως για να μας θυμίζουν ότι μαζί τους αλλάζουμε κι εμείς. Συγκεντρώνουμε τις διαυγείς σταγόνες των δακρύων μας, τα κιτρινισμένα φύλλα των κόπων μας, τις λευκές και τις μαύρες μέρες μας, τα ουράνια τόξα στις κόρες των ματιών μας, και προχωράμε φαινομενικά ίδιοι, μα τόσο διαφορετικοί. Άλλοτε σπασμένοι κι άλλοτε ολόκληροι και ολοκληρωμένοι. Κρατάμε στα χέρια μας την κλεψύδρα και ξέρουμε πως πάντα μπορούμε να αποφασίσουμε πού θα ξοδέψουμε τον επόμενο κόκκο της. Τόση ελευθερία και ευθύνη συνάμα.

Όχι, μη με ξυπνήσεις. Τον Σεπτέμβρη δεν θα κοιμηθώ.

Θα ρίξω ξανά το μπουκάλι με το μήνυμα στη θάλασσα.

Ο επόμενος  παραλήπτης του το χρειάζεται.

Βίκυ Μενεγάκη