Ένα μιούζικαλ που δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα άλλο, το Annette αποτελεί το τελευταίο κινηματογραφικό δημιούργημα του Λεός Καράξ, βασισμένο στην ιστορία του μουσικού σχήματος ‘Sparks’.

Όλα ξεκινούν όταν ο αντισυμβατικός stand-up κωμικός Χένρυ Μακχένρυ (Άνταμ Ντράιβερ) και η σοπράνο Άνν Ντεφρανού (Μαριόν Κοτιγιάρ) ερωτεύονται, μέσα στο επίκεντρο της δημοσιότητας και μπροστά από το φακό των αδηφάγων παπαράτσι. Τι γίνεται όμως όταν ο καρπός αυτού του έρωτα οδηγεί στη δημιουργία μιας νέας ζωής; Το φαινομενικό παραμύθι καταρρέει με τη γέννηση της κόρης του ζευγαριού, Ανέτ κι ενώ η καριέρα της μίας μοιάζει να απογειώνεται, τα gigs του κυνικού ‘Ape of God’ (Ντράιβερ) συγκεντρώνουν όλο και λιγότερο κοινό.

Ο Καράξ αποδίδει το κινηματογραφικό αυτό δράμα με πολλαπλές, απανωτές εικόνες και χρωματικούς συμβολισμούς, καθώς το πράσινο του φθόνου (green with envy) ‘ντύνει’ το χαρακτήρα του Ντράιβερ, ενώ η Κοτιγιάρ επιπλέει μέσα σε χρωματισμούς του λαμπερού κίτρινου και του αιματηρού κόκκινου. Οι λυρικές κι άλλοτε παρορμητικές εικόνες είναι αυτές που χαρακτηρίζουν το έργο, διαδεχόμενες από αλλεπάλληλα τραγούδια εν μέσω των λιγοστών διαλόγων.

Το κολάζ απεικονίσεων ταξιδεύει μπροστά στα μάτια του θεατή, με ευκολονόητα μηνύματα αλλά όχι εξίσου ικανοποιητική απόδοση του νοήματος της φθοράς και της αποσύνθεσης – πώς κάτι τόσο όμορφο (όπως θα το αναμέναμε να είναι) καταλήγει να είναι τόσο δυσάρεστο, τραγικό έως και… αδιάφορο.

Ένα νανούρισμα που χτίζει μια τραγωδία και καταλήγει σε μοιρολόι, χωρίς μια αποκλιμάκωση που να ικανοποιεί το κοινό της. Ωστόσο, η ταινία εκπληρώνει ένα βασικό κινηματογραφικό στόχο. Μας συνεπαίρνει. Όσο η ροή της ταινίας δημιουργεί ένα αίσθημα εγκλωβισμού, χάους και ερωτημάτων, η ερμηνεία του υποβλητικού Άνταμ Ντράιβερ καταφέρνει να μαγέψει, πίσω από το πέπλο ενός χειριστικού, ζηλόφθονου πρωταγωνιστή. Αξιοσημείωτη είναι η σκηνή της ερωτική πράξης του ζευγαριού που συνοδεύεται από ακατάπαυστο τραγούδισμα, αφού ούτε κάτι τόσο συναισθηματικά φορτισμένο δεν αποσιωπεί τη λυρική έκφραση του ενός εραστή απέναντι στον άλλο.

Καθώς η γέννηση της μικρής Ανέτ είναι κάθε άλλο παρά χαρμόσυνη, μια σειρά συνθηκών που κατρακυλούν λαμβάνει μέρος, ώσπου ο μύθος του κλασικού Χόλιγουντ καταρρέει μέσα από την ενσάρκωση του Χένρυ. Όπως αναφέρει κι ο ίδιος μπροστά στο κοινό του, ‘η αλήθεια με αρρωσταίνει. Το να είμαι ερωτευμένος, με αρρωσταίνει’ κάτι που αποκαλύπτει λίγο πιο καθαρά στα μάτια μας πως για τον Μακχένρυ η αγάπη δεν είναι αρκετή όταν όλα τα άλλα εκλείπουν και το μόνο που μένει είναι η άβυσσος – ‘Ποτέ μην κοιτάξετε κατάματα την άβυσσο’.

Η αποσυμφόρηση φαίνεται να έρχεται στο τέλος της ταινίας, όχι όμως και η λύτρωση. Οι πληθωρικές εικόνες και η ποιητική απόδοση δίνουν τη θέση τους σε μια ειλικρινή κατάθεση των βασικών ηρώων, όμως οι λέξεις δεν φαίνεται να έχουν βρει την κατάλληλη δίοδο προς τη μεγάλη οθόνη αυτή τη φορά. 

Το Annette θυμίζει μια πορσελάνινη μπαλαρίνα που χορεύει μέσα σε ένα σεντούκι λαμπερών κοσμημάτων, με την υπόκρουση μιας όμορφης μουσικής, που όμως εν τέλει δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να γυρίζει απλά γύρω από τον εαυτό της.