‘’Υπάρχει σκέψη. Σκέφτομαι και σκέφτεται. Σκέψη όχι σαν «τι είναι αυτό που κοιτάζω». Σκέψη σαν ακαριαία σύλληψη ενός όλου. Τo θαλασσοπούλι παύει να είναι θαλασσοπούλι. Είναι εκείνη. Εγώ παύω να είμαι μόνο εγώ. Το σώμα που αγκαλιάζω δεν είναι μόνο ο άντρας που αγαπώ. Η θάλασσα δεν είναι μόνο θάλασσα. Ο ουρανός όχι μονάχα ουρανός. Όλα είναι ένα όλον. Το όλον. Κι εκεί, σ’ αυτή τη μοναχική παραλία, εγώ κι εκείνη ανταλλάσσουμε κάτι που είναι πέρα από τις αισθήσεις μας. Κάτι ανείπωτο, πέρα από χώρο και χρόνο, πέρα από εχτές, τώρα, αύριο, κάτι που μόνο όσοι πέθαναν από έρωτα γνωρίζουν.’’[1]

Το βιβλίο ‘’Θερινοί Έρωτες’’ των εκδόσεων ‘’Καστανιώτη’’, είναι μία συλλογή σαράντα εννιά διηγημάτων, οι συγγραφείς των οποίων παραθέτουν ιστορίες έρωτα εν μέσω θέρους. Θέμα οικουμενικό, πανανθρώπινο, σαρωτικά επιδραστικό. Κυνικοί, διανοούμενοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, κανείς ποτέ δεν του ξέφυγε. Οι ιστορίες λειτουργούν σαν ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες: φαινομενικά το αντικείμενο που αντανακλάται είναι ίδιο, όμως κάθε κομμάτι του καθρέφτη δείχνει κάτι διαφορετικό.

Πρόκειται για ιστορίες που συνέβησαν, που συμβαίνουν, που ίσως δεν συνέβησαν ποτέ, που θα συμβούν και, που τελικά καταποντίζονται, ως άλλοι διάττοντες αστέρες, όπως αρμόζει στο απόλυτο που είναι για λίγο. Ο αναγνώστης παρασύρεται από τις εικόνες και τα συναισθήματα που διαρκώς εναλλάσσονται. Μελαγχολεί, συμπάσχει, αναρωτιέται. Άλλοτε αντιστέκεται και άλλοτε ενδίδει στη γοητεία τους.

Έρωτες που προκαλούν τις ενδόμυχες σκέψεις, ανασύρουν τυχόν μνήμες, εξάπτουν τη φαντασία, φλερτάρουν με το ασυνείδητο. Έρωτες καταδικασμένοι, ατελέσφοροι, σουρεαλιστικοί, παράνομοι, τυχαίοι, ανεκπλήρωτοι, κινηματογραφικοί, καταραμένοι, σύντομοι, αβέβαιοι, φανταστικοί.

Ο κάθε συγγραφέας αφηγείται με τον ξεχωριστό του τρόπο ιστορίες που εκτυλίσσονται σε εμπόλεμες ζώνες, άγρυπνες πόλεις, απομακρυσμένες επαρχίες, κοραλλένιες ακτές, ψαρόβαρκες κι ερήμους. Κοινός παρονομαστής: το καμίνι και η ανθρώπινη επιθυμία. Ιστορίες που ταξίδεψαν κόντρα στον καιρό και άλλες που αφέθηκαν ανυπεράσπιστες στη δίνη του. Ιστορίες που μόλις γλυκοφίλησαν την πρώιμη φθινοπωρινή μελαγχολία, χάθηκαν μαζί με τα πρωτοβρόχια.

Οι καλοκαιρινοί έρωτες που τόσο έχουν εμπνεύσει όλες τις μορφές τέχνης, κλείνουν το μάτι στη ζωή, σαν ηλιοκαμένο πιτσιρίκι που τρέχει ανέμελο στην άμμο. Λειτουργούν ως αντίδοτο στη ζοφερή πραγματικότητα, προσφέροντας στους πρωταγωνιστές μια στάλα αθανασίας.

Οι συγγραφείς

Τα έσοδα από τα δικαιώματα του βιβλίου θα δοθούν στους «Γιατρούς του Κόσμου – Ελληνική Αντιπροσωπεία».

[1] Απόσπασμα από το βιβλίο, σελ. 266-267

Βίκυ Μενεγάκη