Κάθε Σεπτέμβρης
Ένα μπασταρδεμένο μετακαλόκαιρο
Περιφέρεται κορδωμένος θαλασσινές αναμνήσεις
Κι ας προσπαθεί άνομβρος να ξεπλύνει
Τ’ αυγουστιάτικα φεγγάρια
που του καίνε ακόμη τα χέρια

Απαρηγόρητος, παραπονεμένος, απροσάρμοστος κι αφηρημένος
Τι κι αν νιώθει καλοκαίρι
Του χρεώσανε φθινόπωρο οι μήνες
Κι αυτόν τον άχαρο ρόλο της μετάβασης
Ταραχή για ό,τι έφυγε
Αγωνία για ό,τι θα ρθει

Κύλισε, γλίστρησε
Με τ’ αυγουστιάτικα ηλιοβασιλέματα κρεμασμενα στα χείλη
Τον σταυρό της χειμωνιάτικης επανεκκινησης φορτωμένο στην πλάτη
Και το άθλιο μήνυμά σου στην τσέπη

Έδυσε
Δεν πρόλαβα καν να μετανιώσω
για ό,τι δεν έκανα.

Μου ‘μειναν μόνο κάποια
«α»
στερητικά
Κι ένα σφηνάκι κέρασμα

Τώρα φυσάει ένα «τώρα» που λυτρώνει
Ο Οκτώβρης είναι πιο τίμιος
Δεν αφήνει περιθώρια για κλάψες

Ό,τι έφυγε έφυγε
Το ξεπλύναν οι βροχές

Ό,τι έμεινε είναι εδώ
Σε κοιτάει στα μάτια τώρα

Κι ό,τι έρχεται το βλέπεις
Πάρε μια μουσική στον ώμο και προχώρα..