Μικρό κορίτσι κρατάς μια στάλα ουρανό.

Πότε γαλανό, πότε γκριζωπό σε ξενικό καιρό.

Πλεξούδες στα μαλλιά σου, του φθινοπώρου τ’ άνθη.

Το πρωτοβρόχι έγνεψες για να ‘ρθει.

Μικρό κορίτσι σ’ είδα στ’ όνειρό μου.

Σε πέλαγα αρμένιζες, μπρος στο παράθυρό μου.

Στο φόρεμά σου πέταγαν του ουρανού τ’ αηδόνια.

Με μια στροφή σου πλάστηκαν της φύσης τα σεντόνια.

Κι εκεί που σε τριγύριζα, να φέρω τη μορφή σου,

πέταξες την ασπίδα σου, άλλαξες τη φωνή σου.

Κι εγίνηκες ανάσα μου, αγάπη όλου του κόσμου.

Μικρό ήρθες κι εστάθηκες, αντίκρυ, άγγελός μου.

Φωτογραφία: Άννα Εκλεμέ