Έναν επίλογο που είσαι ευλογημένος αν δεν τον χρειάστηκες ή αν τον είχες… Ειδάλλως είσαι και συ σαν κι εμάς. Καταδικασμένος στην πιο γλυκόπικρη καταδίκη… Να θυμάσαι έναν έρωτα με θέρμη, ενώ σε πνίγουν τα «αν» και τα «γιατί»…

Και κάτι σαν επίλογος για του έρωτα τη λογική.

Ύμνοι γράφονται στου έρωτα τη βοή.

Υπήρξαν πολλοί τρελοί που ένωσαν για πάντα τη ζωή με της πρώτης αγάπης το φιλί.

Αν είναι όντως ονειρικό αυτό, μόνο της ψυχής τους η κραυγή γνωρίζει να μας πει.

Τολμούν, άραγε, τους εαυτούς τους να ρωτούν…

Αν αντέχεται, τελικά, η ευθύνη της απόλυτης αγάπης, η καθημερινή υποταγή.

Ξέρω κι εγώ πολλούς από δαύτους, αλλά τα βράδια μου είναι αδιάφοροι δεν τους συλλογιέμαι.

Προσωπικά με ενδιαφέρουν όλοι εκείνοι οι δυστυχείς που από της πρώτης αγάπης το «γιατί» καθοδηγούνται.

Εκείνους τους συλλογιέμαι.

Έρωτες κρυφοί.

Έρωτες ανεκπλήρωτοι.

Έρωτες ηδονικοί.

Μα πάνω απ’ όλα έρωτες αμοιβαίοι.

Έρωτες αμοιβαίοι μα και φοβισμένοι.

Οι έρωτες αυτοί, οι έρωτες οι αμοιβαίοι μα και τρομερά φοβισμένοι,

δείχνουν το παράλογο της ζωής.

Άνθρωποι που αγαπιούνται μα από φόβο απωθούνται.

Άνθρωποι που από μέσα τους ουρλιάζουν τα πιο αληθινά σ’ αγαπώ,

μα ο κόσμος το μόνο που ακούει είναι «χάσου από εδώ».

Έρωτες που χάθηκαν από φθηνό εγωισμό;

Ή επειδή δεν άντεξαν ότι για το ταίρι τους θα έσβηναν το «εγώ»;

Έρωτες που ξύπναγαν για τον άλλον κι όχι για τον «εαυτό».

Αυτούς, ναι, αυτούς και τους συλλογιέμαι και κάθε βράδυ τους συγχωρώ.

Κάθε βράδυ θα το κάνω, ποτέ δε θα το ξεχνώ.

Επειδή αυτοί ποτέ ο ένας τον άλλον πραγματικά δε συγχωρούν.

Πάντα θα κατηγορούν, ποιος τελικά έφταιγε θα ψάχνουν να βρουν.

Οι άνθρωποι αυτοί ζουν με ένα «γιατί», ψάχνουν μήπως η λογική μέσα από το παράλογο αναδυθεί.

Η ζωή, όμως, σε κανέναν τους δε θα χαριστεί.

Θα περάσει σαν νερό σε μια στιγμή.

Μα ο έρωτάς τους στην μνήμη τους έχει χαραχθεί.

Ξέρω κι από αυτούς πολλούς και κανείς τους στης πρώτης αγάπης την ανάμνηση δεν μπορεί να αντισταθεί.

Όμως, είναι αργά ο οποιοσδήποτε όρθιος απέναντι στο δέος της αγάπης αυτής να σταθεί.

Γιατί πλέον ξέρει πολύ καλά που έχει φταίξει και δεν μπορεί παρά μόνο να ντραπεί.

Το μόνο που μπορεί πλέον να συμβεί,

είναι κάποιος από αυτούς να βγει και να πει:

«Συγχώρα με ήμουν παιδί»,

μήπως κι ο άλλος το δεχτεί.

Μα ποιος να το δεχτεί;

Αυτός που από φόβο έχει καταδικαστεί χωρίς όνειρα να ζει;

Μπορεί, όμως, κανείς πράγματι να τους λυπηθεί;

Οι άνθρωποι αυτοί είναι δυνατοί.

Συνεχίζουν, πάνε μπροστά στη ζωή.

Μόνο που κάθε νέα αγάπη είναι δανεική.

Μέσα στη σύγκριση βυθισμένη, καταδικασμένη να βγαίνει πάντα φτωχική.

Αν κάνεις ησυχία το βράδυ ακούς κάτι κραυγές…

Είναι από έρωτες αμοιβαίους μα απομακρυσμένους…

Από έρωτες μες τη δυστυχία βυθισμένους…

Από έρωτες μπρος στη ζωή ντροπιασμένους.

Αν κάνεις ησυχία το βράδυ, θα τους ακούσεις να παραμιλούν:

«Θα ‘μαι πάντα εδώ για σένα».

Αν κάνεις ησυχία το βράδυ, θα τους ακούσεις να ψιθυρίζουν:

«Δε θα χαθούμε ποτέ εμείς οι δυο, αυτό είναι σίγουρο για μένα».

Αν τα πιστεύουν όλα αυτά, απορείς!

Μάλλον όχι, μάλλον είναι μόνο λόγια για να αντέχουν τον πόνο της ψυχής.

Αν τους ακούω εγώ, απορείς!

Όχι… αν τους άκουγα θα ήμουν ευτυχής…

Δεν τους ακούω, γιατί εκείνη την ώρα κι εγώ παραμιλώ.

Βλέπεις, είμαι κι εγώ μία από αυτούς που συλλογιέμαι.