Για να πω την αλήθεια ανυπομονούσα πολύ για τη συγκεκριμένη τρίτη σεζόν. Και τελικά δεν μας έδωσε ούτε κάτι περισσότερο ούτε κάτι λιγότερο από αυτά που περιμέναμε. Το γεγονός αυτό όμως δεν την καθιστά καθόλου μα καθόλου αδιάφορη.

Το σενάριο ακολουθούσε την ίδια ροή με τις προηγούμενες δύο σεζόν, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά η πλοκή μας διαδραματίζεται σε ένα διαφορετικό και φαινομενικά ασφαλέστερο περιβάλλον. Το περιβάλλον των προαστίων της Madre Linda. Οι πρωταγωνιστές μας, νεόνυμφοι και νέοι γονείς Τζο και Λοβ, φαίνονται αποφασισμένοι να ζήσουν μια φυσιολογική ζωή, να βρουν την καθημερινότητά τους ακόμα και να κάνουν ψυχοθεραπεία για να το κάνουν όλο αυτό να δουλέψει. Για τον Φόρτυ, ή μάλλον Χένρυ. Το πολύτιμο τους παιδί, ένα βρέφος που στο βωμό της εξασφάλισης της κανονικής και χαρούμενης του ζωής, είναι διατεθημένοι να θυσιάσουν όλα τα άσχημα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Όλες αυτές τις συνήθειες και πρακτικές που τους καθιστούν επικίνδυνους και εν δυνάμει δολοφόνους.

Ναι, θα είναι φυσιολογικοί. Και θα τα καταφέρουν. Το έχουν βάλει εξάλλου στόχο.

Κι όντως, το θέατρο πιάνει για λίγο καιρό και στη μεταξύ τους σχέση αλλά και με τους γείτονες. Ο Τζο ταίζει τον Χένρυ, του διαβάζει, του αλλάζει πάνες, με περίσσεια χαρά. Από το 1ο επεισόδιο όμως βλέπουμε  ότι κάθε φορά που πάει να τον κρατήσει στην αγκαλιά του, αυτός ξεκινάει να κλαίει.

Έπειτα παραδέχεται: Αυτό που δεν νιώθω είναι η σύνδεση -Τα μωρά το καταλαβαίνουν όταν δε το κάνεις με την καρδιά σου. -και πως να το κάνω όταν μου την έχεις κλέψει ΕΣΥ?


Ναι, ο Τζο κατρακυλά στον γνωστό κύκλο των εμμονών του, αυτή τη φορά πιο διστακτικά και προσεχτικά στην αρχή και μετά μια και καλή, βρίσκεται με τα μούτρα εγκλωβισμένος στο γνωστό εμμονικό του μοτίβο. Αναζητώντας πάντα την ‘μια’.

”I ALWAYS BELIEVED IN THE ONE”

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι κάτι τέτοιο για τον Τζο είναι φυσικό και επόμενο. Είναι εξάλλου το αγαπημένο του copying mechanism, όταν η πραγματικότητα τον αφήνει παγερά αδιάφορο. Από την άλλη έχουμε την Λοβ που στην τρίτη σεζόν βγάζει τον πιο πραγματικό και σκοτεινό της εαυτό στην επιφάνεια.

Και στους δύο παρατηρούνται έντονα συμπτώματα PTSD(Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες), ο Τζο με τα συνεχόμενα flashbacks από την παιδική ηλικία του σαν καμπανάκι κινδύνου που χτυπάει συνεχώς. Μια δυσάρεστη υπενθύμιση και ταυτόχρονα ζώνη ασφαλείας στο μυαλό του. Ένα ‘καμπανάκι’ που πλέον σαν πατέρας αφήνει να ‘κουδουνίζει’ πιο δυνατά από τις εμμονές του.

Δηλαδή έχουμε το εξής: Ο σκοπός-ρόλος του πατέρα Τζο vs Οι εμμονές του Τζο.

Η Λοβ από την άλλη έχει διαλυθεί ψυχολογικά από τον θάνατο του Φόρτυ, του δίδυμου αδερφού της που ήταν και ο μόνος που όπως παραδέχεται και πιστεύει η ίδια θα μπορούσε ποτέ να την καταλάβει πραγματικά. Πληγή φρέσκια και βαθιά.

  • Ο Τζο έχει αυτογνωσία και αυτοσυγκράτηση. Ξέρει τα όρια του. Έχει μάθει να συμπεριφέρεται και να διαχειρίζεται τις βίαιες ορμές του, να χαμογελάει ψεύτικα και να πηγαίνει σε κοινωνικές εκδηλώσεις για χάρη του νέου του ρόλου ως πατέρας. Ξέρει να μένει ψύχραιμος αν κάτι τρομερό συμβεί και χρειαστεί να σώσει την κατάσταση.
  • Από την άλλη η Λοβ περνάει μια μεγάλη κρίση ταυτότητας, ως γυναίκα, πρέπει να είναι καλή μητέρα, σύζυγος, κάτοικος και γείτονας του Μάντρε Λίντα. Φέρεται αυθόρμητα, χωρίς να κάνει ένα βήμα πίσω και να σκεφτεί, γίνεται βίαιη χωρίς δεύτερη σκέψη. Λειτουργεί σαν να μην μπορεί να προβλέψει πως η επόμενη της κίνηση θα επηρεάσει καταστροφικά την ίδια και την οικογένεια της. Και φυσικά χωρίς να μένει καθόλου ψύχραιμη. Δηλαδή φουλ παρορμητικά.


‘Damage attracts damage”

Πόσο ισχύει στην περίπτωσή τους και γενικά απότι πιστεύω. Βλέπουμε ότι και οι δύο έχουν καταλήξει να έχουν τον ίδιο ψυχοπαθητικό χαρακτήρα, παρόλο που προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, με διαφορετικές εμπειρίες, περιβάλλον, οικογένειες και με τελείως διαφορετική οικονομική αποκατάσταση στα στάδια της ζωής τους. Πως κατέληξαν όμως και οι δυο ‘το ίδιο τέρατα’?

Είναι τελικά το τραύμα αυτό που (μας) ενώνει;

Όπως φαίνεται ο τρόπος που μεγαλώνει κάποιος παίζει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα καθώς είναι η περίοδος που μαθαίνουμε διάφορους τρόπους συμπεριφοράς και ρίχνουμε δειλά την πρώτη ματιά μας πάνω στον κόσμο.

Όμως τα τραυματικά βιώματα μπορεί να είναι το ίδιο έντονα, ανεξαρτήτως περιβάλλοντος. Η κακοποίηση, σωματική, ψυχολογική, λεκτική και συναισθηματική μπορεί τελικά να συμβαίνει και στις ‘καλύτερες’ και στις ‘χειρότερες’ οικογένειες. Απλά με τη διαφορά ότι στην μια περίπτωση όλα είναι περισσότερα διάφανα και δεν υπάρχει τόση μανία ή διάθεση να καλυφθούν.

Και οι δυο ωστόσο, κουβαλούν πληγές μέσα τους που τους κυριαρχούν καθώς αιμορραγούν. Που τους κυριαρχούν και που συνεχώς ουρλιάζουν. Ακόμα και αν βάζουν κάποιο ‘προσωρινό τσιρότο’.

”Όχι ξέρω ότι δεν γίνονται μαγικά γιατί το είδα όταν ήμουν μικρός. Αυτά που περνάς μικρός μένουν. Σε γ*μάνε για πάντα”

Joe

‘Violence is our love language’


Εδώ μιλώντας μεταφορικά και κυριολεκτικά. Η βία εξάλλου είναι η οικεία τους κατάσταση, το μέρος που πάντα επιστρέφουν. Η κατάσταση στην οποία και οι δύο βρίσκουν καταφύγιο και που τελικά τους ενώνει υποσυνείδητα με πολύπλοκους μηχανισμούς. Είναι αυτό που είδαν, αναγνώρισαν και αγκάλιασαν εξαρχής ο ένας στον άλλο.

Παρόλη αυτή την αλληλοκατανόηση όμως, εν τέλει κανείς δεν φαίνεται να είναι ικανοποιημένος και η κάθε προσπάθεια να είναι φυσιολογικοί και ερωτευμένοι μεταξύ τους αποτυγχάνει παταγωδώς. Δεν φαίνεται τίποτα να είναι αρκετό. Ο Τζο καταφεύγει σε νέες εμμονές και η Λοβ στην αγαπημένη της μαγειρική.

Κάθε στιγμή όλα είναι επικίνδυνα και όλα είναι έτοιμα να τα τα τινάξουν στον αέρα.

Και οι δυό προσπαθούν με τον τρόπο τους να είναι καλοί γονείς θέλοντας να προσφέρουν μια καλή ζωή στον Χένρυ, ό,τι αυτοί δεν είχαν δηλαδή. Γνωρίζουν κάθε στιγμή το βάρος και την ευθύνη που αντίστοιχα τους αναλογεί. Και γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι ο Χένρυ να μη το στερηθεί.

Όμως όπως αποδικνύει και η ψυχολογία ο κύκλος της βίας είναι ένας κύκλος που δύσκολα σπάει.

Και ιδιαίτερα όταν και οι δυο γονείς έχουν χαρακτήρες-ατόφιο κράμα τραυμάτων. Δημιουργώντας έτσι ένα περιβάλλον μόνιμης αστάθειας- που συγκρατεί ένα ασίγαστο κύμα βίας-έτοιμο να συμπαρασύρει και να ισοπεδώσει τα πάντα ανά πάσα στιγμή.

(SPOILER ALERT)

Πολύ έξυπνη βρήκα την σεναριακή προσθήκη εμφάνισης κρούσματος της Ιλαράς, μιας επικίνδυνης, μεταδιδόμενης, μολυσματικής ασθένειας, που είχε οδηγήσει στον θάνατο μαζικά ανθρώπους στο παρελθόν και που χάρη στην Ιατρική έχει σχεδόν εκλείψει. Μια άμεση αναφορά και ξεκάθαρη κίνηση ως προς τη σημασία του εμβολιασμού στις μέρες μας, είτε πρόκειται για την COVID-19 ή για όποια απειλητική μεταδοτική νόσο. Μια εύστοχη αναφορά και ένας φόρος τιμής στην Επιστήμη.

Ντέπη Φαρκάτση