Πόσες φορές βρεθήκαμε,
στα ίδια χάρτινα τοπία.
Ήταν φθινόπωρο, θυμάμαι, την πρώτη φορά
κι ύστερα ήρθαν τόσοι χειμώνες…
Αυτό το ντροπαλό καλωσόρισμα
και το βιαστικό αντίο,
το χαμηλό ψιχάλισμα των ποδιών σου,
ο διάφανος λαιμός σου,
πάντα να με συγχωρούν
και τρυφερά να νοιάζονται,
ποτέ να μη με κρίνουν.

Κι εγώ,
σε μια λέξη να κρύβω τις προσδοκίες σου,
με μια γραμμή να χαράζω τις επιθυμίες σου,
κι ύστερα να τρέχω μακρυά
απ’ τη σβησμένη αχλή σου…
μα εδώ, στο σημείο της καρδιάς,
να σ’ έχω πάντα…
να έρχομαι και να φεύγω,
σαν τα δάκρυα, στα μάτια των ανθρώπων.

Κι εσύ,
το στοιχειωμένο ρολόι,
το αφημένο στον τοίχο μου,
ν’ αμβλύνεις το χρόνο
με την αγάπη σου…
και κάθε τόσο να σε αποχαιρετώ,
με την κρυφή ελπίδα,
πάλι να ανταμώσουμε,
στα ίδια χάρτινα τοπία.