Ήμουν κάποτε παιδί…

Χαμόγελα σκόρπιζα.

Από το μηδέν παιχνίδι σκάρωνα.

Τον κόσμο μου, θυμάμαι, πάνω σε κάτι υπέροχα σύννεφα έχτιζα.

Όμως ότι ο κόσμος είναι επικίνδυνος μου είπαν.

Να μην χαμογελάω σε αγνώστους με συμβούλεψαν.

Ότι δεν είναι τα πάντα παιχνίδι με νουθέτησαν.

Τα σύννεφα που στήριζαν τον κόσμο μου μακριά φύσηξαν.

Απότομα στη γη με προσέδεσαν.

Ήμουν έπειτα έφηβος…

Πίστεψα σε αξίες, ιδανικά.

Όμως κυριεύτηκα από φόβους.

Πίστεψα σε ανθρώπους.

Σε φίλους, κολλητούς, έρωτες αιώνιους.

Μάτωσα από δαύτους…

Και ενηλικιώθηκα…

Ελπίδες και όνειρα πια αναζητώ.

Μέρα τη μέρα την υπομονή μου εξαντλώ.

Γίνομαι σκληρός.

Γίνομαι εγωιστής.

Κατά έναν περίεργο τρόπο γίνομαι πια ολοένα και πιο αρεστός.

Ήρεμος.

Επιτέλους χαμογελαστός.

Είμαι επιτέλους ένας από αυτούς!

Με κοιτάζω στον καθρέφτη.

Το είδωλό μου δεν αναγνωρίζω.

Έναν ξένο αντικρίζω.

Συνέρχομαι.

Θυμώνω.

Ξεσπάω.

Τον εαυτό μου αναζητάω.

Αν ζητάω πολλά, απορώ.

Προσπαθώ να θυμηθώ…

Είναι σίγουρο…

Χαμογελούσα κάποτε αληθινά κι εγώ.

Ήταν τότε που προσπαθούσα στα σύννεφα να πετάξω, να αγγίξω ουρανό.

Τότε που λαχταρούσα να ερωτευτώ.

Τότε που στους ανθρώπους μπορούσα χωρίς δισταγμό να αφεθώ.

Τώρα πια σε έναν αέναο κύκλο νιώθω ότι έχω παγιδευτεί.

Μπορώ, άραγε, να ξαναρχίσω από την αρχή;