Σ’ αγαπώ και το λέω
με όλη την ταπεινότητα της ύπαρξής μου,
που γνωρίζει
πως κάποτε όλα θα γίνουν ασημένια σκόνη
κι όταν εγώ θα έχω από καιρό φύγει,
εσύ θα περπατάς στους ίδιους δρόμους,
θά ‘χουν γκριζάρει τα μαλλιά σου
στο σημείο των κροτάφων
και θα φοράς τα μικροσκοπικά γυαλιά σου,
που τόσο πολύ αποστρέφεσαι.

Γύρω σου θα πλανιέται
η οικεία αποφορά του λιμανιού
και η πεποίθηση πως είσαι ακόμα παιδί,
εξαπατημένος βέβαια από την απατηλή αίσθηση του χρόνου…
Έτσι φεύγουν οι άνθρωποι, ξεγελασμένοι,
μα τους στοιχειώνει η πόλη που έζησαν
και η σύντομη ιστορία τους,
που ανέλπιστα θα σου ψιθυρίσουν,
όταν δεν θα αντέχεις άλλο
να κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά.

Μη βασανίζεσαι που σ’αγαπώ,
το λέω ξέροντας όλους τους κινδύνους
που γεννά μια τέτοια λέξη,
μα και το θαύμα
ενός μικρού καλοκαιριού
που βρυχάται.
Φύλαξέ το με ευγνωμοσύνη,
τόσο λίγο που μπορεί να κρατήσει,
πριν να το παρασύρει η λήθη του χειμώνα.