Σε κράτησα το χέρι από την αρχή.

Ορκίστηκα ποτέ να μην το αφήσω, ούτε στιγμή.

Σε τραβούσα από το χέρι…

Μην απομακρυνθείς.

Μην χαθείς.

Ο χρόνος κυλούσε.

Ότι η αγάπη μου σε πνίγει, φώναζες.

Να φύγεις απο κοντά μου, προσπάθησες.

Σαν πρώτα σφιχτά σε κράτησα.

Να απομακρυνθείς δεν σε άφησα.

Άρχισες να αλλάζεις.

Το χέρι κάθε μέρα και πιο δυνατά τραβούσες.

Από τα δεσμά σου να απελευθερωθείς προσπαθούσες.

Τα κατάφερες.

Χαμογέλασες.

Κοντοστάθηκα.

Σάστισα.

Η ανακούφιση σου αρωγός.

Έφταιγα μόνο εγώ.

Μα δύσκολος ο αποχωρισμός.

Ήξερες, όμως, ότι θα είμαι πάντα εδώ.

Συνέχεια επέστρεφες.

Με άπειρες ερωτήσεις με κατέκλυζες.

Μια φορά ήταν διαφορετικά…

Γιατί ο κόσμος πληγώνει;

Γιατί οι άνθρωποι μένουν μόνοι;

Το χέρι να σου κρατήσω ζήτησες.

Το περίμενα καιρό!

Σε κράτησα, μα το χέρι δεν αναγνώρισα.

Σταθερότητα…

Δύναμη…

Πυγμή…

Η παιδική υφή για πάντα είχε χαθεί.

Αυτό το χέρι από συνήθεια είχε δοθεί.

Την ασφάλεια αναζητούσε.

Την ασφάλεια που κατάλαβε ότι η ζωή σε κανέναν δεν χρωστούσε.

Δεν με άφηνες, όμως ο κόσμος σου εκεί έξω σε ζητούσε.

Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε αυτή τη φορά να σε αφήσω εγώ.

Δύσκολος κάθε φορά ο αποχωρισμός.