Ένα βράδυ της είπε… έτσι όπως κάθεσαι στον καναπέ θέλω
να σου απαγγείλω κάτι: “Η αδρεναλίνη που παράγεται στα κορμιά
μας, η παραζάλη και το μικρόβιο που μου τρώει το μυαλό.
Το κοίμισμα στο απαλλαγμένο από δεύτερες σκέψεις, γυμνό
στήθος της. Κάθε πρωτόγνωρο, αγνό, ανόθευτο συναίσθημα.
Η εγκεφαλική έλξη που είναι η επικινδυνέστερη μορφή εθισμού
και διεγείρει τα αρχέγονα ένστικτά μου. Με αυτά πορεύομαι
στην ζωή και τίποτε άλλο δεν με απασχολεί. ” Αυτή γύρισε
τον κοίταξε με μάτια που λαμπύριζαν και του είπε… -μην
σταματάς, μ’ αρέσει να σ’ ακούω έτσι όπως προφέρεις το “ν”