Βρισκόμαστε κοντά στο τέλος. Εκείνο έρχεται είναι στο δρόμο τον δικό του και εμείς σε ανάπαυλα το περιμένουμε. Σιωπή κυριαρχεί μόνη στο σκοτάδι, στην ημέρα, στο πιο κοντινό πρωινό μας. Υπάρχει φόβος, άγνοια, και η ριμάδα η συνήθεια να μην αποχωριστούμε κάτι που απλά τελείωσε. Μη και μείνουμε άδειοι, μη και μείνουμε μόνοι, μη και περιμένουμε το κάτι άλλο, το καλό, και αυτό αργήσει μια μέρα , ίσως και δύο. Όπως η αγάπη που πάντα αργεί…  Όσον αφορά αυτήν την Κυρία, την κ. Αγάπη όλοι προσοχή, αργοναύτες ξεπεσμένοι, Πηνελόπες, υφαίνουμε ιστό γερό με όλου του κόσμου τα υλικά, μη και φύγει γρήγορα.

Το τέλος ξάφνου έρχεται, διακρίσεις δεν έμαθε ποτέ να κάνει. Όταν βρίσκει τρύπες, για το καλό του εισχωρεί, και οι τρύπες τότε  χάνονται και το τέλος μοιάζει να είναι πια διάχυτο παντού. Το φως δεν έχει θέση πουθενά και όλα γίνονται μαύρα και άραχνα. Η κ. Αγάπη τότε πρέπει να φύγει να πάει αλλού, να πάρει καμιά ανάσα, μέχρι το τέλος να έρθει να την βρει ξανά.

Φωτογραφία: Penelope’s Monsters: Waiting as an Epic Journey-Pinterest

Λεμονιά Καψάλη