Ύστερα από λαϊκή απαίτηση, το Part 2 για το “σύνδρομο Γουακαμακαφόν” και τα τραγούδια που λέμε λάθος, είναι εδώ! [Instert Here: Crowd Cheers and Applause Sound Effect] Για εσάς που δεν γνωρίζετε ή δε φαντάζεστε τι είναι το “σύνδρομο Γουακαμάκαφον”, κι επειδή για να διαβάζετε αυτό το άρθρο μάλλον πάσχετε, σας παρακαλώ να ενημερωθείτε σχετικά, από το Part 1.

Εμπρός μικροί μου στιχουργοί, ξεκινάει για δεύτερη φορά και με συνοπτικές διαδικασίες το “τεστ φαντασίας και δημιουργικότητας”!

1.”Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ”: Οι στίχοι του τραγουδιού λένε, “η γη μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας”, ωστόσο και το “πληγή μου εσύ, ανάσα μου κι αέρας” περνάει το τέστ. Τι, όχι;

2.”Δεν είμαι άλλος”: Συνεχίζουμε με τον κύριο Θηβαίο, (χωρίς να θέλουμε να υπονοήσουμε κάτι για την άρθρωσή του,) και δείχνουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας που “μήτε στο όνειρό σουπιά δε μαγειρεύεις”, γιατί είναι νόστιμες οι σουπιές. Μεγαλώνοντας βέβαια και ακούγοντας καλύτερα τους στίχους, δείχνουμε ακόμα μεγαλύτερη συμπαράσταση γιατί το τραγούδι λέει “Και μήτε στ’ όνειρό σου πια δε με γυρεύεις”, που όπως και να το κάνουμε, είναι πιο βαρύ από τη σουπιά.

(Η συγκεκριμένη ερμηνεία είναι του Δημήτρη Φραγκούλη των Maville. Δημήτρη, ευχαριστώ!)

3.”Όλα αυτά που φοβάμαι”: Όση πόρωση σου δημιουργεί αυτό το τραγούδι όταν το ακούς, άλλο τόσο άγχος σου προκαλεί για το αν θα πετύχεις το δίλημμα στον επίμαχο στίχο: Είναι τελικά Μέκκα ή Μέγα το χθες που κρύβει μια γυναίκα; Η απάντηση είναι ότι “Είναι Ιερό και Μέκκα”, αλλά παραδεχόμαστε ότι και οι δύο λέξεις στην προκειμένη περίπτωση, βγάζουν νόημα.

Προσωπικά, σ’αυτό το τραγούδι, έκανα λάθος και τον προηγούμενο στίχο, καθώς τραγουδούσα, “Σαν κερί που λιώνει/ Η αγάπη και η κελυτρώνη”. Μάλιστα, πίστευα ότι η “κελυτρώνη” είναι κάποιο πυροδοτικό υλικό, ερμηνεία που θα επιβεβαίωνα όταν μεγάλωνα. Τελικά, προφανέστατα, η κελυτρώνη δεν υπάρχει και η ερμηνεία μου ναυάγησε.

4.”Ρόζα”: Σε συνέχεια των συγγνώμη που ζητώ από τον Άλκη Αλκαίο, (βλ. Part 1), θα ζητήσω ακόμα ένα, εκ μέρους όλων όσων τραγουδούσαμε για το φωνήεντό μας σ’ αυτό το τραγούδι. Στην πραγματικότητα οι στίχοι λένε “φωνή εντόμου τώρα ειν’ η φωνή μου” και συγχωράτε μας που δεν καταλάβαμε τι λένε τα τραγούδια και οι αριθμοί. (Extra συγγνώμη για αυτήν την παράφραση!)

5.”Μόνος μου”: Ένα βήμα πριν παρακαλέσουμε το Μιχάλη Χατζηγιάννη να βγει και να μας εξηγήσει υπεύθυνα για το όνειρο ποιου Γιάννη τραγουδούσε, αν προσέξουμε λίγο περισσότερο το τραγούδι, τελικά ακούμε ότι ο Μιχάλης τραγουδάει :”Να ‘ταν η αγάπη ένα όνειρο που πιάνει” κι όχι “Να ‘ταν η αγάπη ένα όνειρο του Γιάννη”.

6.BONUS “Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του”: Η κατηγορία “τραγούδια που μαθαίναμε στο σχολείο” θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον αναφορικά με το σύνδρομο Γουακαμακαφόν. Η ιστορία που ακολουθεί, είναι το ατόφιο σχόλιο του αναγνώστη της σελίδας μας στο Facebook, Σαραντη Σποριδη, τον οποίο αφενός ευχαριστώ για το γέλιο που μου χάρισε και αφετέρου για την άδεια να το παρουσιάσω και σε εσάς: “Ποτέ δεν κατάλαβα τι είναι αυτά τα “Δύο λουμπέσα” που έχει ο Μουσολίνι στο τραγούδι “Με το χαμόγελο στα χείλη” της Βέμπο, και γιατί εμείς να μην έχουμε έστω ένα λουμπέσο, βρε αδερφέ!”

Reminder: Ποτέ μην αφήνετε την αλήθεια να σας χαλάσει μία καλή ιστορία. Λαλαλαλαλα! 🙂