Άποψη: μέγιστο δικαίωμα και ύψιστη ελευθερία η δυνατότητα να εκφράζεις αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που νιώθεις, αυτό που πιστεύεις, θεωρείς ή συμπεραίνεις με την σκέψη σου. Η ελευθερία να μιλάς, να ρωτάς, να κρίνεις, να συζητάς, να φέρνεις θέματα επάνω στο τραπέζι και να τα δείχνεις με το δάχτυλο. Η ελευθερία που σε κάθε άνθρωπο δίνεται απλόχερα και αναμφισβήτητα και που τελειώνει, όμως, πάντοτε κάπου εκεί που ακουμπά την ύπαρξη του δίπλα μας.

Η άποψη σταματά όταν θίγει, όταν ξεπερνά τα όρια, στοχοποιεί, κατηγορεί και στέκεται απέναντι. Όταν μασκαρεύεται άποψη, αλλά βαθιά μέσα της είναι κρίση, επίκριση και δριμύ κατηγορώ για την επιλογή ή την υπόσταση του άλλου. Η άποψη σταματά, δυστυχώς ή ευτυχώς, ανάλογα πάντοτε και με την οπτική γωνία. Ή, τουλάχιστον, οφείλει να σταματά στα πλαίσια του σεβασμού των ανθρώπων γύρω μας. Και οφείλει να σταματά, γιατί η δύναμή της είναι τεράστια.

Με την τρομακτική έκρηξη των social και του διαδικτύου, οι απόψεις δίνουν και παίρνουν, άλλοτε σε μορφή σχολίων, άλλοτε σε μορφή εικόνων, σε βίντεο και post, ανώνυμα και επώνυμα. Η κάθε στιγμή μας μοιάζει να βρίσκεται πάντοτε σε κοινή θέα, ανοιχτή και εκτεθειμένη στην «άποψη». Δεν είναι όμως μόνο το διαδίκτυο που έχουμε να κατηγορούμε, αφού οι απόψεις δίνουν και παίρνουν στους δρόμους, στην οικογένεια, στους φίλους, στην δουλειά, ακόμα και ανάμεσα σε αγνώστους.

Το πρόβλημα ξεκινά από την στιγμή που κάποιος θα θεωρήσει σωστό να πει την άποψή του για το τι φοράς κάνοντας ένα βίντεο στο Instagram. Άλλος ρωτώντας δημόσια μία γυναίκα για το πως μπορεί να αφήνει τα παιδιά της μόνα και να εργάζεται. Άλλος ρωτώντας μία γυναίκα πότε θα κάνει παιδιά σκέτο. Και η λίστα μπορεί να συνεχίζεται για πάντα. Το πρόβλημα είναι κοινό σε όλα τα παραπάνω σενάρια και σίγουρα δεν είναι η ίδια η άποψη αυτή καθαυτή. Το πρόβλημα είναι η θέση, οι συνθήκες, ο τρόπος, η απόσταση. Το ότι κάποιος εκφράζει την άποψή του με τρόπο που να ξεπερνά τα όρια εκείνου που την εισπράττει. Το ότι κανείς εν τέλει δεν του την ζήτησε και να την πει.

Οι απόψεις έχουν δύναμη. Και οι απόψεις πληγώνουν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, τον απέναντι. Και αυτό, γιατί θέτουν εξαρχής τον άλλον απέναντι και τα κίνητρα πολλές φορές παρεξηγιούνται. Οι απόψεις για κάποια θέματα είναι αχρείαστες και μπορούμε σίγουρα να ζήσουμε χωρίς αυτές. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να σχολιάσουμε το σώμα του διπλανού μας και να εκφέρουμε άποψη για του αν του πάει το ριγέ, το καρό ή οι βούλες. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς να στοχοποιήσουμε μια γυναίκα για τις επιλογές που αφορούν την ίδια και μόνο την ίδια. Μπορούμε να αφήσουμε τους ανθρώπους να ζουν και να επιλέγουν ελεύθερα με την ησυχία τους. Και πρέπει να προσπαθήσουμε να το κάνουμε, για μία κοινωνία λίγο περισσότερο ανεκτική και ευγενική. Που δεν δείχνει με το δάχτυλο, χωρίς να υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος να το κάνει.

Δέσποινα Γεώργα.