Συχνά επιλέγω την ποίηση.

Λιτή, μα τόσο μεστή,

προσιτή κι όμως ανέγγιχτη.

Φτάνει σε διαφορετικούς προορισμούς, διαφορετικά μονοπάτια

και θαρρείς πολλές φορές πως έζησες για χίλιες ζωές.

Είναι το καθαρό νερό για τους διψασμένους.

Είναι ένα γεμάτο ποτήρι κρασί, που κάνει τις αισθήσεις να ξεχειλίζουν,

η ηρεμία του πνεύματος και το ταξίδι της ψυχής,

το χάδι της μάνας και η αγκαλιά του πατέρα,

η συνείδηση της σταθερότητας σε ένα άτακτο υποσυνείδητο.

Είναι το εγώ και το εμείς.

Είναι οι ρίζες ενός γέρικου δέντρου και οι πρωτοβλάστες.

Αυτά και τόσα άλλα είναι η ποίηση.

Όλα με γνώμονα την αγάπη και την αλήθεια.

Φωτογραφία: Άννα Εκλεμέ