-Για εμάς-

Που οι λέξεις μιλούν και μας ξυπνούν
Τα βράδια λίγο πριν κοιμηθούν
Και μέσα μας αντειχούν
Και τείνουν να μην ηρεμούν


Για εμάς
Που μετράμε αντίστροφα τα λεπτά
Για να τελειώσει η ενθύμηση από τα παλιά
Το δέρμα μας τραβάμε

Σκίζουμε και γρατζούναμε
Για να σκοτώσουμε τις ενθυμίσεις
Που μας φόρεσαν οι ένοχες οι τύψεις
Ώστε να ματώσουν και να σβήσουν, όπως έκαναν τότε, στην πρώιμη ψυχή σου

Για εμάς
Που αυτή η αγκαλιά, δεν ήταν ποτέ σπίτι
Αλλά ένα ένοπλο τσιφλίκι
Που ήταν συγκαλημένο με την αγάπη
Που τότε είχες ανάγκη

Για εμάς
Που τα χείλη μας μιλούσαν
Ομώς κανείς δεν δρούσε


Για εμάς
Που τα μάτια τώρα ειναι βουρκωμένα
Γιατι σου θύμισα την πικρή
Εκεινή,την μαύρη μέρα
Που βούλιαξες σε μια γωνία
Μετά από αυτή τη κακουχία


Για εμάς
Που τώρα αυτά ανήκουν στο χθες
Και ζεις ή επιβιώνεις
Και σίγα-σιγά αναρώνεις
Κι  ακόμη αν  η ενθύμηση δεν σβήσει
Να ξέρεις πως επέζησες, από αυτή τη θλίψη


Και τώρα ιχνηλατείς
Την επούλωση που ποθείς
Ώστε αρμονία να σου φέρει
Και να ηρεμήσεις απο τα βασανα που σου επιφέρει


Για εμάς
Που τα βράδια οι λέξεις ζωντανεύουν
Και οι ενθυμησεις αναστένουν
Τα βιώματα που δολοφόνησαν
Την ίδια τους την φόνισσα

Για εμάς
Που ακόμα τα ζούμε και αυτά μας μαρτυρούνε
Που η σιωπή, είναι η μόνη μας απόδειξη
Της έντονης απόγνωσης


-Για εμάς- τους κρυφούς νεκρούς που προσπαθούν να αναστένονται παρά τους δυσταγμούς –