Κλαις πουλί μου

και φοβάσαι,

ορδές ανθρώπων γύρω σου

μα κανείς δεν φαίνεται να σε προσέχει…

Εσένα, το πιο πολύτιμο, 

το πιο λαμπερό απ’ όλα…

Είδες να βαδίζουν βιαστικά, 

Είδες να φεύγουν στα κλεφτά,

Είδες να σπρώχνουν,

Είδες να βγάζουν τις μάσκες τους,

Είδες να τρων τις σάρκες τους…

Μα εκείνοι τάχα δε σε βλέπουν.

Μοιάζουν πουλιά αρπακτικά 

κι εσύ ετοιμοθάνατο κορμάκι

στη μέση μιας αέναης ερήμου.

«Παιδί» το όνομα σου! 

Κοίταξε, γέμισες πληγές παντού

μα εκείνοι σκάβουν με μανία…

Δεν γυρίζεις πια όταν σου μιλούν

και δεν πονάς, 

Κάνεις τα χέρια σου φτερά και φεύγεις μακρυά…


Και τι δεν θα ‘δινα ψυχή μου

να άλλαζα για σένα τον κόσμο, 

και τι δεν θα ‘δινα 

να σου χάριζα

έναν κήπο για να παίζεις, 

ένα τραγούδι για να ξαναρθείς.