Για τις γυναίκες, φίλε μου, δεν είναι απλό.
Πρέπει να εξετάσουν άντρες πολλούς.
Πρίγκιπα ψάχνουν, ωραίο, ψηλό,
Τον πλουσιότερο όλων, τον πιο νέο απ’ αυτούς.
Απ’ τα 20 έχουν από μας απαιτήσεις,
Πίστη, τιμή κι επιπλέον μυαλό,
Μην είμαστε θήλεα ανήθικης φύσης,
Μα με κόσμιες πράξεις σε μεγάλο αριθμό.
Για τις γυναίκες, φίλε μου, είναι πανδύσκολο.
Τι συμφορά όταν τα νύχια τους σπάνε!
Έχουν τόσα ρούχα, να διαλέξουν αδύνατο…
Όχι, σοβαρά μιλώ, τις λυπάμαι.
Ανέχονται ακόμη και φίλες σαν φίδια,
Που πισώπλατα βρώμικα σχόλια σκορπούν.
Προσβολές συγχωρούν για μια χούφτα μπιχλιμπίδια,
Από χέρια σε χέρια το κορμί τους πωλούν.
Γνωρίζω γυναίκες απίστευτου ήθους,
Που για κάποιο λόγο έχουν δύο παιδιά.
Γεννήσανε από άπιστους, ανεύθυνους κι ηλίθιους,
Γιατί δεν υπάρχουν παλικάρια καλά.
Γι’ αυτό και δεν θέλουν κακό να προκύψει,
Κι ας κοντεύει πια των 30 η ηλικία.
Ο άντρας τα παιδάκια τους πρέπει ν’ αγαπήσει.
Μα που στο καλό να βρεις τέτοια ευτυχία;
Για τις γυναίκες, φίλε μου, δεν είναι απλό.
Για τις έξυπνες εκατό φορές πιο περίπλοκο.
Είναι λίγες στο κόσμο, αυτό είναι αισθητό.
Όπως κι εσύ, αναζητούν το καλύτερο.
Υπάρχει ένας μύθος: “Η κυρία που ήθελε τα πάντα κι ακόμη περισσότερα”:
Κανέναν δεν έχει, μεγάλη στα χρόνια.
“Βρήκατε ό,τι ψάχνατε;” η ερώτηση ήρθε από ψηλότερα.
“Το βρήκα, μα πλέον τα έχασα όλα”
“Πώς δηλαδή; Δεν εκτιμήσατε τίποτα;”
“Αλίμονο όχι, ήμουν ανόητη.
Τα ήθελα όλα, μα γύρευα τ’ ασήμαντα.
Τελικά, δίχως τίποτα, έμεινα μόνη”.

Igor Boreysha


Πρωτότυπη μετάφραση: Ελένη Κουκουβίτη