Ήταν η Βασιλική, η Κωνσταντίνα, η Κάρολαιν, η Ελένη, η Γαρυφαλλιά. Μετά, η Αννίσα, η Μαρία, η Σταυρούλα, η Μόνικα, η Νεκταρία, η Τζεβριέ του σήμερα. 16 χαμένες, 16 απούσες, 16 γυναίκες δολοφονημένες στυγνά από τους συντρόφους τους. Στην Λακωνία, στην Αλεξανδρούπολη, την Μακρινίτσα, τα Γλυκά Νερά, σε κάθε γωνιά και μέρος της Ελλάδας. Ένας ακόμα θλιβερός απολογισμός για το 2021. Πόσες ακόμα να θρηνήσουμε;

Η όρος γυναικοκτονία μπήκε στη ζωή και το λεξιλόγιό μας μόλις φέτος. Την πρώτη φορά το έγκλημα φάνηκε τυχαίο, την δεύτερη σύμπτωση, την τρίτη τραγωδία, την τέταρτη, την πέμπτη και την έκτη έγινε σαφές ότι μπροστά μας έχουμε ένα φαινόμενο βαθύτερο και πολύ πιο τρομακτικό. Ένα έγκλημα με στόχο, με βία, με φύλο. Και πλέον και επίσημα με όνομα. Τα περιστατικά διαφορετικά κάθε φορά, μα τόσο ίδια στον πυρήνα τους. Άσκηση σωματικής βίας, ζήλεια, τσακωμοί, φήμες για απιστία ή εγκατάλειψη. Και πάντοτε η ίδια επωδός «Ήταν η κακιά στιγμή», που έβγαινε από το στόμα των δραστών σαν καραμέλα. Καμία κακιά στιγμή δεν είναι ικανή για να σε κάνει να σκοτώσεις.

Και δεν είναι μόνο τα ίδια τα εγκλήματα που είναι φρικιαστικά από την φύση τους, είναι και η συχνότητα τους. Από το καλοκαίρι κάθε μήνα μετράμε και από ένα θύμα, αν όχι δύο, με πρόσφατα περιστατικά δύο γυναίκες που έχασαν την ζωή τους με διαφορά τριών μονάχα ημερών. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και όσο παγεροί κι αν μοιάζουν, άλλο τόσο μοιάζουν και αμείλικτοι και μας κάνουν, θέλουμε δεν θέλουμε, να κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα. Γιατί μας αφορά όλους και είναι πλέον ξεκάθαρο.

Οι έρευνες από την αρχή της πανδημίας μιλούν συνεχώς για μία τρομακτική αύξηση του ποσοστού ενδοοικογενειακής βίας, δεδομένου ότι ο εγκλεισμός «έκανε τα πράγματα μονάχα χειρότερα». Και όμως το φαινόμενο υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, όσο οι συμβουλές περί φόνων δίνονται από την ίδια την τηλεόραση, όσο οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, όσο η προστασία των θυμάτων είναι από ελάχιστη έως μηδαμινή. Θα υπάρχει, όσο η βία και η κτητικότητα ρομαντικοποιούνται, όσο οι άντρες μεγαλώνουν με λανθασμένα πρότυπα συμπεριφορών, όσο δεν υπάρχει η κατάλληλη ενημέρωση και εκπαίδευση για τα ζητήματα της έμφυλης βίας. Μεγάλο το πλήγμα για την κοινωνία μας…

Ο όρος γυναικοκτονία είναι ένας όρος που δε θα θέλαμε ποτέ να μπει στη ζωή μας και όμως τώρα έγινε ο φόβος και ο τρόμος μας. Τρόμος για την επόμενη «κακιά στιγμή», τρόμος για το πότε κάποιος άνθρωπος θα αποφασίσει πως έχει το δικαίωμα να τερματίσει την ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Τρόμος για τις γυναίκες που παλεύουν καθημερινά να ξεφύγουν από τη βία που υφίστανται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Που χάνουν την ζωή τους αναίτια και άδικα, στο όνομα ενός «πάθους».

Ο θάνατος αυτών των 16 γυναικών δεν ήταν σε καμία περίπτωση έγκλημα πάθους. Ήτανε έγκλημα ενάντια στο φύλο τους, με αιτία το φύλο τους και με συνέπειες τραγικές για όλους. Πόσες ακόμα να θρηνήσουμε; Πόσες ακόμα θα θρηνήσουμε μέσα σε μία μόνο χρονιά!

Δέσποινα Γεώργα