Αβάσταχτη η απώλειά σου
Ήταν για μένα και τη καρδιά μου
Αβάσταχτο το κενό
Που άφησε σημάδι με τον καιρό


Και δεν μπορεί να γεμίσει
Και ξένα χέρια να αγαπήσει
Που είναι κρύα και σκληρά
Δεν με προσέχουνε αυτά

Τα δικα σου εγώ ποθώ
Που τρυφερά θα με τυλίξουν
Και τον παλμό θα επιβραδύνουν

Ώστε να επανέλθει σιγανά και να επαναφερουν του χτυπους της καρδιας

Αβάσταχτη  η απώλειά σου
Και τα βράδια που περνούν χωρίς το άρωμά σου


Αβάσταχτος ο πόνος
Που τα πάντα σε θυμίζουν
Και δεν μπορώ να μην σε αφήσω


Αβάσταχτο και πάλι τούτο το βράδυ
Που τη μορφή σου πάλι πήρε
Και κάθομαι και σε κοιτώ
Χωρίς όμως να σε ακουμπώ,


Αβάσταχτη η απώλεια της παρουσίας σου
Δεν πνίγεται ούτε καταπίνεται
Όσα τσιγάρα κι αν μου πήρανε,

Μου κόστισε πολύ
Η νοθευμένη η πνοή, της απρόσμενης σιωπής