Φωτογραφία: Evangelia Baliou

Η ψυχή μου φλέγεται για τη νιότη που αποδημεί σε άλλα σώματα.

Θυμώνω, για τη μέρα που έβρεχε και δεν κρατούσα ομπρέλα.

Τι να την κάνεις, ρωτά καγχάζοντας ο καθρέφτης μου, καθώς τα ξεθωριασμένα μου χρώματα μουντζουρώνουν το λευκό του.

Γελάω κλαίγοντας για τα κομμάτια που δε βρήκαν ταίρι, μήτε χώρο να ενωθούν.

Σπάω στον τοίχο μια κραυγή που φτάνει ως τον ουρανό.

Τα μαύρα σύννεφα ξεπλένουν με όξινη βροχή, τη σκιά που έμεινε να ψιθυρίζει στον καθρέφτη.

Ξεμακραίνω.

Αναρωτιέμαι γιατί η σκιά δεν μ’ ακολουθεί.

Σωπαίνω για να μην προδώσω τα σπασμένα δεσμά της.

Αδημονώ, για εκείνη τη σταγόνα ζωής που έμεινε μετέωρη στην άκρη του φύλλου.

Βίκυ Μενεγάκη