📸Κλικ: Ιωάννα Πανούτσου ©

Όνειρο περιπολικό
σε φτωχογειτονιές εγκαταλείψεων συνέλαβε
επ’ αυτοφώρω μια παλιά γνωστή μου υπόνοια
να κρυφακούει σκυμμένη
σε κάποιο κουφωτό ενδεχόμενο.

– Κατάλαβε το, οι άνθρωποι που παίρνεις 
δεν είναι για πέταμα. Μην τους παραχώνεις.
Κοψομεσιάζομαι μετά να τους περισυλλέγω.
Είναι για επιδιόρθωση και προς επιστροφή.
Μην φέρεσαι σαν τέλος τους.
Ένας μπαϊλντισμένος φουκαράς υπνάκος είσαι
κάτω από την δροσούλα των δακρύων 
όσο διαρκεί η επιδιόρθωση για να μην πονά.

Άξια επιδιορθώτρια η έμπνευση 
μοντάρει επακριβώς τα ίδια βάσανα τους
χωρίς αυτά το σώμα 
δεν εμπιστεύεται καμιάν ανάταξη του.

Καινούργιοι άνθρωποι ουδέποτε υπήρξαν.
Και αν κάποιους ονομάσαμε πρωτόπλαστους 
ήταν για να μας δώσει ψήφο εμπιστοσύνης
η πλειονότης φαντασία.
Φθαρμένους πάντα μας τους έστελνε
η άγνωστη αρχή τους, άγνωστο κι αυτή 
πόσο γερασμένη, τι σκλάβα προϋπήρξε
μαστιγώματος σε φυτείες κυττάρων
επί δεινόσαυρους αιώνες και αιώνες.

Τίποτα δεν ξέρουμε.
Κάθε αρχή μας περιήλθε ως παρομοίωση 
με το μυστήριο της.

Σπουδαία επιδιορθώτρια η έμπνευση
κάθε αρχής φθαρμένης.
Ξεκαινουργώνει τέχνες τεχνάσματα και βίον
από χουν είς λάλα όλα έλα πάλι Λόλα.

Καινούριο είναι μόνο το κουτί.

Τους ξαναστέλνω κάτω με την παλιά τιμή
μιά και έχουν ξαναζήσει.

Έχουμε ξαναζήσει;
Τότε, τι είναι το στιγμιαίο;
Η ραφή, τέχνασμα για ν΄αγαπάμε;
Κι αφού επισκευάζεται ο βίος 
όλα αυτά που χάθηκαν που είναι;
Συρράπτονται ακόμα; 
Τόσο μεγάλη καθυστέρηση διορθώνεται;
Κι άραγε αυτή η έμπνευση προσέχει σημαδεύει 
αριθμεί σωστά τα τεμάχια ή
με το δικό μου σώμα από λάθος 
επιδιορθώνεται και είναι σαν καινούργια 
του δικού σου η έλλειψη;

Ώστε παλιά κάθε καινούργια λύπη.
Πολύ ακριβά πληρωμένο το καινούργιο της κουτί.

Αχ μυστικά 
κουκουλοφόροι απαγωγείς 
εκατομμυριούχων απαντήσεων.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΜΑΖΙ

Κλικ: © Ιωάννα Πανούτσου