📸Κλικ: Ιωάννα Πανούτσου ©

Τα ρούχα της δουλειάς
σε χάρτινη σακούλα, φίρμα,
με το σκοινάκι της,
να μοιάζει δώρο αγάπης ακριβής.
« Ά, ένας από μας…»
άκουγε μέσα του την ξένη σκέψη.
Ένιωθε ίδιος όσο την κρατούσε,
στη στάση του λεωφορείου,
ασφαλισμένος, έγκυρος,
όπως ο γέροντας που κάρφωνε στα δόντια του 
το σπίρτο βγαίνοντας Κυριακή στο καφενείο του χωριού
να δείξει ένα γεύμα πλούσιο
που καν δεν το ’χε ονειρευτεί.
Έπιανε θέση μονάχα αν ήταν άδειες οι μισές. 
Απόθετε στα πόδια τη σακούλα, απαλά, 
πρόχειρο αναλόγιο,
και πάνω της ένα βιβλίο.
Το ίδιο πάντοτε, ελληνικό,
με το εισιτήριο σελιδοδείκτη.
Το ‘χε ζητήσει από το αφεντικό του,                             
κι εκείνος του έδωσε το Λάθος.                                                        
Σπάνια γύριζε σελίδα.

Θάλασσα οι λέξεις, κι αυτός,                                  πέτρα βουνού,
δεν ήξερε από αρμυρά ταξίδια                                      βυθιζόταν.
Ένα μονάχα ήξερε:
Το εισιτήριό του,
το κανονικό, το σίγουρο,
αυτό που απέτρεπε
τους ελεγκτές
και ημέρωνε το βλέμμα το καχύποπτο
ήταν το βιβλίο.
Δε διάβαζε.
Ούτε της γλώσσας του τα γράμματα
δεν ήξερε να βάλει σε μια τάξη.
Όσα χαρτιά κι όσες σφραγίδες
κι αν έσερνε στην τσέπη του ο φόβος
Το διαβατήριό του για τον κόσμο των ομοίων 
ήτανε το βιβλίο με τις ελληνικές σελίδες.
«Α, ένας από μας…»

Κι έτυχε σε ελεγκτή φιλαναγνώστη και καν τον τίτλο                                                                                              
δεν μπορούσε να του πει
ο αλαργινός
σπουργίτι τρομαγμένο και πολέμαγε
μέσα στο σώμα του να φύγει να κρυφτεί.          
Και πλήρωσε το Λάθος.
«Χα, ένας από μας…»
βρόντηξε ο χλευασμός και τον κεραύνωσε. 
Έκτοτε μετράει την έρημο πεζοπορώντας. 
Όπως κι όταν δρασκέλιζε τα σύνορα.


Το λάθος, Παντελής Μπουκάλας, Ο δρόμος για την Ομόνοια, Καστανιώτης, Αθήνα 2005