ω μα ναι εσύ ήσουν πάντα η φωνή της λογικής
να περιμένουμε έλεγες
τι θα φέρει ο χρόνος
και για εμάς απ’την άλλη άκρη της αιωνιότητας°
ας μη θρηνούμε που η αγάπη σε όλα συνηθίζει
να μη χάνουμε χρόνο
με τις λύπες που θα’ρθουν

μια χούφτα χώμα άφησε
να τη φυσήξει άνεμος
να την σκορπίσει στης ζωής
μας το αφανέρωτο
πως φτύνει κανείς τον θεό
πάνω στα σύννεφα
και ο ουρανός επιστρέφει
με δύναμη το σάλιο
σαν να έχει φτύσει τον εαυτό του σε καθρέφτη

όμως μη κουράζεσαι να μιλάς και έχε υπομονή
θα έχουμε πάντα την αλήθεια με το μέρος μας
είπες και η σκέψη μου κρεμάστηκε πάνω σου όπως τα κέρατα του ζώου που έγινε τρόπαιο βαλσαμωμένο για να μην το αλλοιώσει η φθορά

ελπίζω στα όνειρά μου
να πονέσω πολύ πιο λίγο
απ’ ότι φοβάμαι να κλάψω
για αυτά που θυμάμαι
– ασφαλώς θα έχουμε υπομονή θέλοντας και μη αλλά δεν γνωρίζω πόσο
χρόνο θα έχω ανάγκη
όταν μένω μόνος να πάψω
να νιώθω τόσο μόνος.


[φωνές που σου συνιστούν στο χάος ψυχραιμία – βάσος γεώργας]