📷Artist: @campbellcollage (Instagram)

Ο χρόνος σκέφτομαι, ἰσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία- γιά ποιό πανάρχαιο σφάλμα!

Βράδιαζε.

Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου. Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιὀ ωραία χρόνια μας, απ’ ένα τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ.

Κι όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα πουλιά πήρανε τις γωνίες των δρόμων κι ο διάβολος τις πιό ωραίες λέξεις..

Ύστερα το σπίτι ερήμωσε.

Όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι η νεότητα –
δρόμοι λησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δέντρα είχαν ακούσει τόσους λυγμούς που άνθιζαν με έναν άλλο τρόπο,

”να με θυμάσαι” έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μιά κοριτσίστικη φωνή, γιατί πάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι που λέγεται Μαρία.

Κι άλλα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ- όπως συμβαίνει στη πιό αληθινή ζωή μας.


Το Θλιμμένο γραμματοκιβώτιο – Τ. Λειβαδίτης, Βιολέτες γιά μιά εποχή